sarı telesdim. Belibükük bir qarı Cefer Cabbarlının heykelinin yan-yöresinde vurnuxan çöl göyerçinlerine den sepirdi. Yol ayrıcına çatanda sağa-sola boylandım, Slavyan Universiteti semtden destelenen qızlara göz gezdirdim. Axı ne olmuşdu, ne ola bilerdi, ne? Esmerin zeng vurduğu vaxtdan 25 beş deqiqe keçirdi. Belke heyecandan “metronun çıxışında gözle!” dediyimi eşitmeyib? Belke başına bir iş gel... iiibbb...? Günün günorta çağı ne ola bilerdi, axı... Ne, ne, ne?!!! Telefonu bir de qulağıma sıxdım. Uzun-uzadı çağırış zenglerinden sonra yad ses eşidildi.
- Alo, kimdi, kimdi danışan. - Hamıdan, her şeyden - küçeye döşenmiş daşlardan, der-divardan, yanımdan saymazyana keçen özge adamlardan, dayanacaqda kürke bürünen elibayraqlı gözetçiden - imdad, ümid, merhemet gözleyirdim.
- Receb, menem...
- Kimdi, kimdiii?
- Sevinc!
- Esmer hardadır Sevinc, hardadır Esmer? Tez de, narahatam.
- Bizdedir!
- Niye sizde? Ona dedim eve... - udqundum - eve getsin!
- Gel bize, Receb!
- Axı, ne olub? Telefonu niye bağlıdır?
- ... Bilmirem... Sene... Seni... - Sevinc dilini sürüdü.
- Alo, alo, alooo!!!... - Bağırdım.
Neft Akademiyasının telebelerini sağa-sola iteleyib özümü aralıq küçeye vurdum. Tini burulan kimi qarşıdan gelen “mersedes”in tekerlerinden tükürpedici ses qopdu. Kimse qışqırdı, içini çekdi, banan dolu şeffaf torbanı sürütleyen balaca qız uşağı camaatın hay-heşirinden çığırdı. Zerbe sen deyen möhkem deyildi, dizlerimde, qarnımda öteri ağrılar hiss etdim. En dehşetlisi maşının “kapot”undakı ellerimin iziydi. Öz-özümden vahimelendim. Sürücü meyit rengi almışdı. Dil-dolağı esim-esim esirdi. Adamlar başıma toplaşdılar. Şiven arvadlar sehererte hinden, samanlıqdan banlayıb camaatın zehlesini töken yuxugörmez xoruzlar kimi ordan-burdan ses-sese verdiler. Sürücüye üzrxahlıq edib aradan çıxmaq isteyende arxada post patrul xidmetinin maşını göründü. Ele keçsem, qanım getdi! Sesgüclendiriciden eşidiler “yol ver!”, “kenar dur!” sedalarını küreyimde hiss edirdim.

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 113 >>