yağmalanması, hede-qorxu, Esmere verilen şekiller, qızın menden üz döndermesi, yox-yox, cemdeyime tüpürmesi... Her şeyi ovcuna qoydum. Sesi titredi. Nigaran, kederli bir tonda üzrxahlıq eledi ki, mene göre özünü nahaq qurban verirsen. Açığı, Elçin söhbetinin üstünden keçmesi şestime toxundu; bilmemişdik, onun dostunun eteyinde namaz qılmaq azmış, hele nefesiyle destemaz da almaq olarmış! Menim dil-dil ötüb şübheleri uc-uca calamağım könlüne deydi. Guya, “Miraj” restoranına gedende başımız söhbete qarışıb, qoyunu qurda vermişik. Pah, atonan!!! Ezvaylığımız ucbatından qara “Pajero”nun reddimizi basmasını ağlımıza yerleşdirmemişik, vessalam. Dedi, dediyinden dönmedi:
- Milli Bankın yanında bizi öten “Pajero” bilirmiş ki, “Miraj”a gedirik. Bir de ki, bunu bilmeye ne var: bu restoran ancaq müğennilere işleyir.
Üstüne getmedim, amma xoş-naxoş razı saldım: Elçine zeng vur, hal-ehvaldan sonra yumşaq-yumşaq başa sal ki, iş ne yerdedir. Üçce deqiqe sonra sesi ese-ese “Elçinin telefonu bağlıdır” dedi. Ardınca içini çeke-çeke ağladı. Mence, anasının duyuq düşmesinden qorxurdu, yoxsa hönkürtüsü erşe qalxardı.
Eclaf! Alçaq! Nacins! Bir deqiqe, bir deqiqe. Axı, Elçin biz oturandan xeyli sonra geldi. Elbette, kameranı otağa yerleşdirmek onun işi deyildi, bu, evvelceden qurulan pusquydu, amma başımı edam kötüyüne qoyaram ki, onun bu işden xeberi olub! Axı, isti dostluğu, mehrem münasibeti tapdamaq Elçinin neyine lazımdır? Bu işde ağlım kesen birce şey var: O adam Leylanın yaxın çevresini satın alıb qızı güvendiyi dostlarının eli ile aradan götürmek isteyir, vessalam! Bilmek olmaz, belke günü sabah menim de başımı bişirmek üçün yanıma adam gönderdiler...

Miyana, azğın, alaçiy...

“İnsan susuzluğa bir, aclığa iki hefte dözer;
iller boyunca küçede qalar, amma tek
yaşamağa tab getirmez. Teklik işgence ve
iztirabların en dehşetlisidir” .
Paulo Koelyo, “On bir deqiqe”
romanından

Bu da 28 oktyabr. Düz on gündür Esmerden xeber-eter yoxdur. E-mailine yazdığım

<< 1 ... 18 19 [20] 21 22 ... 113 >>