bu, menim qeti fikrimdir. Tenteneli, belağetli cümlelerle danışmağıma fikir vermeyin, deyesen, yuxarıda demişdim ki, rütubetli payız günü gelecek uğurlarımı solğun, ezablı ve kederli heyatıma sarı qarış-qarış yaxınlaşdıra biler. Axmaq qenaetdir! Bir roman ne menim heyatımı deyişe, ne de yazıçı kimi adımı ebedileşdire biler. Zibillikde sümsünen qotur itlerden üzr isteyib demeliyem ki, tek-tük qocaları çıxsaq, indi yazarların hörmeti evde beslenen cins köpeklere 2:0 hesabıyla uduzur. İyirmi altı yaşım var, Esmerin xetrine geleceyimi qurub onu bextever etmeliyem. İndi sarsaq “inqilabçı”larla işim yoxdur, avara yazıçı obrazı yaradıb ölü pişiklerle şekil çekdirmirem. Bu işe aylarımı qurban verecem, Esmer nigaran qalsa, and içib ağu yalayacam ki, evvelki hoqqabazlığın başını buraxmışam. Amma bu eziyyetli işin öhdesinden gele bileceyemmi?! İstedadım haracan çatacaq?! Eve qapılmaq, saatlarla kompüterin arxasında oturub göz işığını itirmek şert deyil, gerek adamları maraqlandıra, inandıra bilesen. Ele bu günden iş başına keçmeye deyer her halda. Söz vermirem, amma çalışacam, vallah çalışacam. Bir rus romançısı yazmışdı ki, yazıçının söz vermesi, fahişenin bakireliyine and içmesi kimi bir şeydir.
... Leyla gözlerini açıb başının üstünde meni görende gülümsedi. Elini öpdüm.
- Romanı yazmağa ne vaxt başlayacaqsan?
- Ele bu günden.
- Ciddi deyirsen?
- Elbette.
- Bacaracaqsan?
- Özüme güvenirem.
- Ele yaz ki, “Yad qızı”, “Tehmine ve Zaur” kimi maraqlı olsun.
- Bilmek olmaz, belke onlardan da yaxşı olacaq! - Şeşelendim.
- Yuxuda görürem ki, meşhur yazıçı olmusan. - Gülümsedi.
- Yaxşı, yaxşı, meni ele salma! - dedim.
- Hamı seni barmaqla gösterir, her yerde hörmet edirler, pulun, var-dövletin başından aşır.
- Bele gözel yuxudan sonra qanını qaraltmaq isteyirem.
Qaşlarını qaldırıb gözünü ağzıma zillemeyinin ardınca qalxıb yorğan-döşeyin içinde bardaş qurdu.
- Belke yeri deyil, amma gizletmek de istemirem. Meni işden çıxarıblar. Axşam unutdum demeyi.
- Bilirdim

<< 1 2 [3] 4 5 ... 113 >>