birbebir saymağa girişdim. Bir, iki, üç, beş, sekkiz, on iki, iyirmi altı... Hooop, bu da Esmergilin qapısı. Üreyim, üreyim quş kimi çırpınır İlahi, quş kimi. Evveller Esmeri evlerine tez-tez ötürerdim. Eeeh, o qeder yollarda qalmışam...! Pencerelerini birce yol nişan vermişdi: ağ boyaqlı çiçekli pencere. Yaddaşım pis deyil, qapılarını şifahi tanıtsa da, yaxşı xatırlayıram: sağdakı zoğalı qapı.
Zengin düymesini basmağa elim qalxmır. Birteher özümü toplayıram. Ciyerli olmaq lazımdır. Qapının zengi seslenende diksinirem. Bu ne ağılsız, axmaq işdir tutdum?! Yuxarı çıxanda dodaqaltı gic-gic şeyler pıçıldayırdım. Hele utanmaz-utanmaz pillekenleri saymağı demirem. Birden atası, qardaşı çıxsa qapıya, ne edecem?! Belke üzüaşağı götürülüm? Ya da özümü dördüncü mertebeden atıb aradan çıxım? Kim deye biler ki, Esmer meni bağışlamayacaq? Elbette, her zülmetin bir aydınlığı var!
İçeriden qımıltı geldi. Ardınca ev başmaqlarının şappıltısını eşitdim. Esmerin anasının kederli siması qapının ağzında görünende udqundum. Eyninde özündengüllü xelet vardı. Ele bil, Esmerin mene şekilde gösterdiyi qadın deyildi, saçlarına sıx-sıx den düşmüşdü. Çuxura düşen gözlerinin altında qat-qat qırış görünürdü. Üz-gözündeki nisgil, peşmançılıq sinemin acısını körükledi. Bedenime heraret geldi, barmaqlarımın ucunacan qızardım. Ele bil, içimde tonqal qalamışdılar. Salam vermek istedim, dişlerim kilidlenmişdi, açılmadı. Aradan bilmirem ne qeder vaxt keçdi, biz ne qeder göz-göze dayandıq. Menden hereket görmeyende xırıltılı sesle özü dillendi:
- Eşidirem, bala! Niye gelmisen?
Birteher başımı terpede bildim. Dişlerimin qıcı açıldı.
- Salam... Bağış... layın. - Zingiltini xatırladan boğuq sesle dillendim.

- Eşidirem...
- Bilirem, narahat eledim. Belke... belke gelmeyim yaxşı düşmedi, amma...
- Bekara gelmisen, bala. Bir de eziyyet çekib bu qapını döyme.
Bu, birinci zerbe!
- Başa düşürem sizi, elbette, yaxşı düşmedi, yeqin...
- Niye gelibsen, sözünü de, get, ne isteyirsen? - Arvadın

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 113 >>