semimilikden düşdü, gelin, kişiyana bir etiraf edim, kim ne fikirleşirse vecime deyil, cehenneme ki: ezab, peşmançılıq çekmeyime bend olmayın, men heç bir Allah bendesinin qarşısında öhdelik götüre bilmerem ki, qara ömrüm uzunu sene sadiq olacam, heç kime tamah salıb yolumu azmayacağam. Möhkem aile enenesinin terefdarı olan kimse özünü ortalığa atıb bunu menim mayamdan-mahiyyetimden gelen naqislik bilirse, tüpürüm onun üzüne, o nacinsi it sürütmesi ederem, üreyim soyumaz. Amma Quran haqqı, bele miyana, azğın, alaçiy hisslerin, yabanı düşüncelerin Esmere qeti dexli yoxdur, yoxdur. Ona hava, su kimi ehtiyacım var! Bir kişi bir qadını ne qeder seve, xoşbext ede bilirse, bunun min qatının öhdesinden gelmesem, kişi deyilem, bilirem axı, qüdretim çatar. Mesele tekce Esmerin ipek saçlarında, beste boyunda, gözelliyinde deyil, o menim yolumda her mehrumiyyete dözüb: yolumu azıb sergerdan günler keçirmişem - sebr edib, yoxumu var bilib, qayğı-ehtiyac içinde çabalayanda teselli yerim olub; bilmişem ki, kürek söykemeli, bel bağlayası, güvene bildiyim qadınım var, qadınım!

Romanımın adı Leyla

Kitab yazmaq uzun çeken iztirablı
bir xestelikle çarpışmaq kimi dehşetli,
üzücü bir mübarizedir.
Corc Oruel, “Men ne üçün yazıram”
essesinden

9 noyabr, 2010-cı il

Leyla nigarandı menden. Tez-tez zeng vurur. Sesinden hiss edirem, ehvalı yaxşı deyil. Ürek-direk, teselli verende görürem sesi titreyir, içini çekir. Anasının veziyyeti de ki... - tezyiqi düşmür, ayaqları tutulub. Deyir, maşından ötrü bankdan yene zeng vurub mehkeme ile hedeleyibler. Dünen Esmeri soruşdu. “Gürcüstana gedib, xeber tuta bilmirem. Mektublarıma cavab vermir” dedim. Ele üst-üsten üzrxahlıq edir: her şeye sebeb men oldum. Her defe romanı soruşanda “xeyli yazmışam” deyer-demez sevinir. Bilmirem neyine lazımdır. Guya bir qotur romanla dağı dağ üste qoyacam!
Esmerin mektubuma cavab vermemesi qelbimi incitdi. Kitab oxumaqdan usanmışam, İsmayıl dayı ile çene döymek işe yaramır. Bu boşluğu ancaq

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 113 >>