öleziyen yazıçılıq qoru tezeden közermeye başladı. Bilirsen niye? Canından tam çıxmamışdı, beyninin bir küncünde qoruyub saxlamışdın. Ele bu veziyyete düşmeyinin sebebi içine rahatlıq vermeyen roman yazmaq eşqidir. Bes nece, seni işden qovduran, sevgilinden ayrı salan, evini yağmalatdıran, eslinde, edebiyyatdır, edebiyyat! Bu peşe kütlevi bedbextlik silahıdır, bunu bilesen!
Bilirsen, yaxşı şey yazmaq üçün bolluca tecrübe lazımdır. Tecrübeler ise hemişe yaxşı netice vermir. Misal, sen özün! Bilirem, yırtıcı, zererli düşüncelerdir ve razılaşmaya bilersen; bu, senin halal haqqındır! İnan, qorxu-hürkü üçün demirem bunları, ne de saxta şüarçılıqdan xoşlanmıram. Bunun bir adı var: heqiqet! Eger altına girdiyin işin öhdesinden peşekarcasına geleceksense, işıq ucu görüne biler. Yox, hamının dediyini sen de hüdüleyib töksen, beri başdan el götür! O eyyaş, qumarbaz Dostoyevskinin sözünü tez-tez dodağının altında donquldanırsan: “İstedadsız yazıçı axsaq esger kimdir”. Di, ağzına bir tike çörek sal, iş başına keç! Görek, eteyinden sallaşdığın bu miskin peşe seni hara çıxaracaq zavallı tifil, bedbext yetim!!!”
Yox, yox! Romana bele axmaq girişle başlamaq olmaz. Qeti olmaz! Gülmelidir! He-he! Ele bil bexti getirmeyen boşboğaz yazar edebiyyat kursuna gelen sütül uşaqlara başlanğıcda bir-iki sığallı cümleden sonra içinin kir-pasını, zir-zibilini tökür. İndi bizde bele uğursuz eblehler çoxdur. Adamı beşce deqiqe çenesinin altına salmağı besdi ki, yazı-pozudan iyrenesen. Bele qaragüruhlar cidd-cehdle sübut etmeye çalışırlar ki, roman yazmaq üçün mütleq 40 yaşı keçmelisen. Niye, neye göre? Sebeb bu qeder sadedir: roman heyat tecübesi demekdi. (Pah atonnan!) Guya adam bu yaşacan hekayeden-filandan yazıb baş qatmalı, özünü menen hazır bilende romana girişmelidir. Düzdür, olur ki, adam bele şeylerin tesirine uyub qorxu-hürkü keçirir, lakin öhdesinden gele bileceyin işe günü bu gün başlamadınsa, demeli, iradesiz, zeif ve meğmun adamsan, vessalam! Çox danışıb zehle tökmek istemezdim,

<< 1 ... 30 31 [32] 33 34 ... 113 >>