insan cesedi ile qarşılaşacaq. Sanki öz evime yox, yiyesiz, illerle insan üzüne hesret qalan vahimeli tikiliye girirdim. İşığı yandırdım. İçerideki perakendelik, tör-töküntü adamın üstüne yeriyirdi. Stolu otağın ten ortasına aşırıb üstündeki qab-qacağı çilik-çilik elemişdiler. Hele pencereden asılan kirli perde... Karniz demirinden sallanırdı. Kompüterin sistem blokunu ayaq altına salıb ezmişdiler, monitora iki qoşa çat düşmüşdü. Doğram-doğram edilen naqil parçalarını otağın dörd bir yanına sepelemişdiler. Stekan qırtılarını xırçıldada-xırçıldada özümü Selma Hayekin şeklinin üstüne atdım. Ne yaxşı, Tanrım!!! Şükür sene!!! Divara söykenib nefesimi derdim. Payızın oğlan çağında qorxudan boyun-boğazımı, bedenimi ter basmışdı. Stolu dikeltdim. Otağa sepelenmiş şüşe qırıqlarını süpürdüm. Ayağımın altına stul qoyub perdeni yerine berkitmek isteyende iki qatlanmış ağ kağız gözüme sataşdı. Pencerenin ağzına qoymuşdular. Ellerim ese-ese, telesik kağızı açdım. Adam bele veziyyete düşende deyirler: ayaq üste öldü. Ele bildim, dünya başıma fırlandı, bu xaraba daxmanın daşı-divarı bu deqiqe uçub üstüme tökülecek. Bedenimin taqeti çekilende yere çöküb dizlerimi qucaqladım. Kağızın arasındakı üç manatı kenara qoyub yazılanları tekrar-tekrar oxudum: “Bu, sene yüngülvari xeberdarlıqdır. O qehbenin başını burax. Saat birde Hüseyn Cavid Parkında üzü metroya sarı dayan. Sene bir nefer yaxınlaşacaq. Dünen axşamkı Qara “Pajero”ya oturub Novxanıda bir bağ evine gedeceksiniz. Qorxma, yüngülvari söhbet olacaq, seni incitmeyecekler. Dediyim yerde olmasan, bizden incime. Axşam yatanda bu xarabanı üstüne uçuracağıq. Saat birde, Hüseyn Cavid Parkı. Yaddan çıxmasın!”
Neşriyyatın qarşısında qoluma toxunub yolumdan saxlayan “esger atası”nın siması gözümün qabağına geldi. Eclafın üz-gözü şaftalı denesi kimi qırış-qırış idi. Mezlum, maymaq görünüşü vardı. Kağızın arasına bükülen pul, ona verdiyim üç manatdı. Elbette, bu meni qorxutmaq, vahimelendirmek üçündür. Dünen axşam bizi izleyen qara

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 113 >>