çıxdı. Üç gün reanimasiya şöbesinde oldum. Ayxanı mene gösterende sevincimden bayıldım. Analıq hissinin ne olduğunu başa sala bilmerem sene. Özüme gelende halsızlıqdan ayaqlarım yer tutmurdu, qollarımın qüvvesi çekilmişdi. İndiyedek etdiyim ne qeder pislikler, murdarlıqlar vardısa, gelib dururdu gözümün qabağında. Allaha yalvarırdım ki, günahlarımı körpeme, onun mesumluğuna bağışlasın. Yazıq anam, kölgesi gece-gündüz başımın üstünden çekilmezdi. Menim derdime yanmaqdan bir deri-bir sümük qalmışdı. Elimi ovcuna alıb ele hey Allaha yalvarırdı, dodağının altında dua pıçıldayırdı.
İki gün idi eve gelmişdik. Get-gede özümü yaxşı hiss etmeye başlamışdım. Hemin vaxtlar Vüqar da meni tek qoymurdu, az qala her deqiqesi yanımda keçirdi.
Birden-bire uşağın qızdırması qalxdı, dayanmadan ağlayırdı. Hekimler dava-derman etdiler, babatlaşdı. İsteyirdim xestexanada yatım, gözleri üstümde olsun. Meslehet bilmediler, hamısı bir ağızdan arxayın etdiler ki, qorxulu heç ne yoxdur, nigaran qalma. Üreyime dammışdı, nese olacaq. Anam da yaman narahat idi, üz-gözünden oxuyurdum. Seheri gün Ayxanın halı yene xarablaşdı, bedeni od tutub yanırdı. Bu defe xestexanada saxladılar bizi. Hekimlerin narahatlığını görürdüm: bir-biri ile pıçıldaşır, dodaqaltı nese danışırdılar. Ele bil onlar da çaş-baş qalmışdılar. Ayxanda yaxşılığa doğru irelileyiş görünmürdü, hekimler açıq-açığına dediler, möhkem ol, uşağı itire bilersen. Ele de oldu! Aprelin 30-u Ayxan... öldü. Hemin gün deli kimi bağırdım, başıma-başıma döyüb her şeyi, hamını lenetleyirdim. Onun üçün aldığım oyuncaqları, pal-paltarları dağıdıb-tökdüm, evde her şeyi bir-birine vurmuşdum. Allahdan istediyim birce şey vardı: ölüm! İllerle gözlediyim uşaqdan sonra yaşamağın, nefes almağın ne menası var idi, axı?!
Başımı qatmağa heç ne kömek etmirdi. Eve qapılmışdım, herden Zemine gelib teselli verirdi, görürdüm, menden gizlin anamla qucaqlaşıb xısın-xısın ağlayırlar. Axşamlar sayıqlayırdım, anam bezen bütün geceni dirigözlü açırdı. Üç defe

<< 1 ... 55 56 [57] 58 59 ... 113 >>