özümü öldürmeye cehd etdim: zeher içmek, bütün ağrı-acılardan birdefelik can qurtarmaq isteyirdim. Anama yazığım geldi, birce anama... Yazıq arvadın ümidi, tesellisi men idim.
Mayın 26-sı telefonuma zeng geldi: “Leyla xanım, İyunun 1-i Uşaqların Beynelxalq Müdafiesi günü münasibeti ile konsert olacaq. Bize gelen siyahıda sizin de adınız var. İştirakınız vacibdir”. Adeten, bu cür dövlet seviyyeli tedbirler olanda hansı müğenni devet olunursa, behanesiz-filansız iştirak etmelidir. Meselen, xestem var, qonaq gedecem, ölkede olmayacam, özümü yaxşı hiss etmirem... Bele üzrxahlıqlar keçmir. Amma bir şeyi de deyim: içi men qarışıq bütün müğenniler bu tedbirlerde iştirak etmeye can atır. Dövlet tedbiridir, bir jestim, sözüm yuxarıların xoşuna gele biler, dayağım, arxam möhkemlener... Bu niyyetle hamı könüllü razılaşıb, hetta öz xahişleri ile çıxış etmek isteyibler. Amma bu defe veziyyet başqa cür idi. Uşağım iki aydır ölüb, mene de bu günde mahnı oxutdurmaq isteyirler? Vüqar bilende, deli oldu. Onu indiyecen bele esebileşen, özünden çıxan görmemişdim. Birce kelme dedi: bu, o qehbenin işidir- Klaranın! Açığı, arxamda dayandığına, mene dayaq olduğuna göre ona sevgim min defe artdı, döne-döne qucaqlayıb bağrıma basdım: ne yaxşı sen varsan, hemişe yanımda ol! İkinci, üçüncü defe zeng etdiler, hedelediler ki, tedbirde iştirak etmesem, menim üçün pis olacaq, çox pis... Cehenneme ki, ne edirler etsinler: öldürsünler, sürgün etsinler, ev dustağına çevirsinler, dünyanı başıma uçursunlar; ne olacaqsa, qoy olsun. Tanışlar, dostlar zeng vurub başıma ağıl qoydular: heç yerden başıma derd açmayım, özümü belaya salmayım. Xeyirde-şerde yanımda olan adamlar eve geldiler, “derdine şerik oluruq, körpesi ölen ananın uşaq gününde oxumağı çetindir, çox çetindir, başa düşürük, amma sabahını, heyatını, geleceyini, karyeranı fikirleş” deyirdiler. “Geleceyin, daha böyük uğurların qarşıdadır. Gözü götürmeyen adamlar sevinecekler, seni gözden salmaq, etini yemek üçün növbeye duracaqlar”. - Başımı

<< 1 ... 56 57 [58] 59 60 ... 113 >>