tutub divarın küncüne çökmüşdüm, hamı bir terefden ele hey üstüme gelirdi. Ne ise, esebileşib hamısını qovdum. Bele de dedim: “Redd olun, redd olun... Cehennem olun burdan... çıxın, cehennem olun... tez, tezzz...” Bağırırdım, ele bil ağlım başımdan çıxmışdı.
Dostlarım ne demişdise, ele oldu. Eslinde, onlara dost demek olmaz: hamısı yaramaz, axmaq adamlarmış. Bir-bir siçan deşiyinde gizlendiler. Heç zenglerime de cavab vermirdiler. Bilirsen, Receb, hamısı tapşırıq almışdı ki, menden kenar gezsinler, kelme kesmesinler. Bu o demekdi ki, gün-günden mehv olacam, bayquş kimi tek qalanda ağlım başıma gelecek. Onları da qınamıram, kim bilir, başqası bu veziyyete düşseydi, yeqin men de bele qehbelik edecekdim. Bele cındırlıq, exlaqsızlıq manıs tayfasının boyuna biçilib. Klaranın adamlarından her gün bir zerbe alırdım: efir üzüme bağlandı, heç bir restoran meni devet etmedi; özüm zeng edende min behane ile yaxalarını kenara çekdiler. Sonra televiziyalarda gözden salmağa başladılar. Her şeyi danışdım axı sene: keçmişimde ne qeder alçaq, eskik, vicdansız emellerim vardı, fürset düşmüşken, hamısını bir-bir efire çıxardılar. Hele Vüqarı demirem... Eclaf, oğraş Vüqarı! Beşce gün sonra atdı, yoxa çıxdı. Ne yanıma geldi, ne axtardı! Redd oldu onun yanına. Başqa cür ola bilmezdi. Ne bilim, belke bu facie ele Vüqarın planı olub!!! Bele oğraşlıq ancaq ondan çıxar. ( Leyla deli kimi bağırdı. Esebden boğazının damarları şişmişdi.)
Menim pis günlerimde Vüqarın ulduzu parladı. Eclafın yaradıcılıq gününü keçirdiler, debdebeli teqdimatı, reklamı, xarice seferleri oldu. O günler dehşetli günler idi Receb, boğulurdum, divarlar üstüme yeriyirdi. Pulu kağız bildiyim, göye sovurduğum vaxtlarda bu evi almışdım. Daha doğrusu, bir nefer borca aldığı pulun yerine bu xarabanı mene verdi. Otaqdakı uşaq oyuncaqları-filanı özüm getirdim; Ayxan üçün almışdım, üreyim gelmedi atmağa. Her şey elimden çıxmışdı, qalanım bir maşın, bir de bu ev oldu! Maşını da ki, demişem, bank elimden almaq isteyir.

<< 1 ... 57 58 [59] 60 61 ... 113 >>