“Pajero”nun sürücüsü hemin eclaf olmasa da, eyni hedefe vururdular: meni hedeleyib uzaqlaşdırmaqla, söhbetin böyümesinin, daha deqiqi, metbuata bundan sonra yol tapmasının qarşısını almaq ve Leylanı asanca aradan götürmek!
Üreyimin döyüntüsünden sinem parçalana bilerdi. Gözümü saata zilleyib heykel kimi dayanmışdım. Ne ede bilerdim? Gedimmi yeni? Eclaf yalan deyir, maşına oturan kimi deniz kenarında gözden-könülden iraq xarabaxanaya aparıb başıma it oyunu açardılar. Kesesi, fikirleşmek lazımdı. Elim eteyimden uzun, bu eclafların yanına düşüb Novxanıya getmek, xalis ağılsızlıqdır! Yaxşı, ne etmek olardı? Belke bu xarabadan uzaqlaşıb bir müddet rayona gedim? Bes Esmer? Bes Leyla? Evimizde soruşmayacaqdılar ki, xeyir olsun, niye gelmisen? Rengin-ruhun neye göre özünde deyil, narahatsan? Belke polise xeber verim ki, peşe fealiyyetimle bağlı meni tehdid edirler? Yox, yox, bu, axmaqlıqdır! Özümü qesden ele vere bilerdim. Sorğu-sual, izahat, dindirme... Hele tapançanı demirem! Elimi-qolumu bağlayıb dama basardılar. Yaxşı bes ne, ne, ne???!!!
Yumurtası ters gelen toyuq kimi otaqda vurnuxurdum. Saat on ikinin yarısıydı. Demeli, saat yarım sonra meni böcek kimi ayaqlaya bilerdiler. Lenete gelsin bu ağciyerliyi, neden qorxmalıyam?! Belke şestle, kişiyana bir edayla qabaqlarına çıxım ki, gelmişem? Bu fikirden tez de daşındım. Ehtiyatı elden vermek yüngülağıllıqdır. Yaxşısı budur, Leylaya zeng vurub, xeberdar edim. Nömreni yığdım. Telefonu bağlıydı. Qorxdum ki, qızın başına bir iş getirsinler. Qapını qıfıllayıb evden çıxdım. İsmayıl dayı yene axsaq yabıya oxşayan bir qocanı çenesinin altına salıb, köhne eyyamlardan dem vururdu. Pillekenleri qalxanda Leylanın telefonunu yeniden yığdım. Qapını yumruqla, açarla, qepikle döymeyim de işe yaramadı. Blokdan çıxanda ağlıma geldi ki, bu qeder eziyyet çekmekdense, İsmayıl dayıdan soruşmaq en ağıllısıdır. Esebileşib qabağıma çıxan içidolu fanta butulkasına tutarlı bir tepik ilişdirdim. Tfu, zibil!!! Qarşıdan Dostoyevskinin Alyona

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 113 >>