tendir ağzı kimi alovlanırdı” Çingiz Aytmatovun “Elvida, Gülsarı” povestindedir. Evvela, Aytmatov soyuq torpağın betninde gözlerini ebediyyete çoxdan yumub, ikincisi de, lap sağdır, menim yazdığımdan, varlığımdan hardan xeber tutacaqdı? Bele çırpışdırmalar menim kimi genc yazarlara ancaq xeyir vere biler, vessalam! Meselen, bir de gördün, dütdülü tenqidçinin biri, yaxud qoca-qaxsaq yazıçı hansısa müsahibesine romanımın revan, koloritli dilinden, benzetmelerin uğurundan danışdı. Ondan sonra fısqırıq, get, kef ele! Ele ki, yaxşı cümle yazdım, bahoo, sevincin biri bir qepikden: siqareti uc-uca calayıb fıshafıs içimi zeherleyenden sonra güzgünün qabağına keçib özüme teselli verirdim: “Receb, bu uzun, qara gecenin gözelliyine and olsun, her şey yaxşı olacaq! Birce, möhkem dayan, kişi ol! Yazıçı da olacaqsan, sevgiline de qovuşacaqsan! Bax, seni evde qaxıdıb oturdan, adamlardan, çöl-bayırdan mehrum eden bu roman bir ses-küy salsın ki, gel göresen! Sen Mirvarinin goru, birce kişi ol!”
On beş gün çörekden ötrü mağazadan savayı heç yere getmemek ne demekdir, bilirsinizmi? Evde her şeyim var: Meselen, 10 kilo kartof-soğan alıb ehtiyatımı görmüşem. Yağ, çay, qend, sabun, et, mer-meyve... neyim yoxdur?! On altıncı gün dözmedim. İstedim şeheri bir az gezem, gözüm-könlüm sevinsin. Yox-yox, mağazadan yüzce metr aralaşmışdım ki, ayağımı yere mıxlayıb, deli bir hiddetle engime taraz yumruq ilişdirdim. Çenem yerinden oynadı, beynim silkelendi. “Qayıt, eclaf, qaxıl yazını yaz! Pox yeme, yorulub elemeyibsen! Sendeki qatır inadkarlığı ki var, yerinden dağ oynadar!”
Axsaq yabıya oxşayan bir qoca (tfu şerefime) kenarda dayanıb mene göz qoyurdu. Engime yumruq ilişdirmeyim qocanın xoşuna geldi, uşaq kimi sevinib güldü. Gördüm, çenesinin altına salmaq, ya da qara qepiye deymeyen öyüd-nesihet vermek üçün üstüme gelir, sivişib aradan çıxdım.

Qubar, xiffet, öleziyen ümid...

Ay sevinc aparan, ayaqyalın qaç,
Ümid gözleyenin qapısını aç.
Derde derman olub, ağrıya elac,
Gedirem bir

<< 1 ... 59 60 [61] 62 63 ... 113 >>