qelbi sevindirmeye.

Zelimxan Yaqub

Günlerin birinde telefonuma gelen zengden iliyimecen sarsıldım. Dizlerimin taqeti çekilmişdi, nigaranlığın acısı içimi didim-didim didirdi. Keçen günler, ilıq xatireler başımda dolaşdı, vücuduma ağırlıq çökdü. Heç ne, İlqar rayondan zeng vurdu ki, Humayın oğlunu Bakıya getiribler - Ağ ciyer institutuna... Uşaq xestedir, ağır xestedir.
- Nece yeni xestedir, ne vaxt bele olub?!
- Ciyerlerinde güclü soyuqlama var. Veziyyeti yaxşı deyil. Dünen götürdüler. İstedim xeberin olsun. Bax, imkanın olsa, baş çek, Humay özü de yaxşı deyil.
- Yanında kim olur? Yoldaşı hardadır?
- Men de bilmirdim, indi öyrenmişem ki..., yoldaşı Tümendedir, çoxdan bunları atıb gedib. Ne bilim, belke eşidib qayıda. Dolanışıqları da ağırdır, dediler, pulları yoxdur müaliceye. Bax, Receb, ne deyim... imkanın olsa...
- Elbette, elbette... mütleq baş çekecem. Çox sağ ol, İlqar, nigaran qalma.
Üreyim götürmür bele şeyleri. Ellerimi cibime dürtüb evde var-gel edirdim. Humayı sevdiyim illerin havası yene başımda dolaşırdı. İllerin o üzünde qalan bir sevdanın acısı çekilmez olur, dözülmez olur, bilirsinizmi? O eller, o gözler, o baxışlar... Min bir arzumuz, isteyimiz, uşaqların oğrun-oğrun bize göz qoyması, Humayın pul kimi qızaran yanaqları... İlahi, o illeri xatırlamaq nece dehşetlidir. Dalbadal üç siqaret çekdim, başım dumanlandı, üreyim bulandı. Nece yeni, eri Humaygili atıb Tümene gedib?! Bunu indiyecen niye bilmirdim, niye? Allah bilir, buvaxtacan ne qeder ezab, meşeqqet çekibler. Tekbaşına derdin, qayğının öhdesinden nece gelib Humay? Göresen, meni görmek keçirmi üreyinden?
Gödekcemi geyib evden çıxdım. Metroda yol boyu birce şeyi düşünürdüm: Humay meni görende sevinecekmi?! Yox-yox, ne... ne sevinmek! Menim de gicbeserliyim tutub! İndi uşağının hayındadır, yeqin bet-benizi soluxan balasının başı üstünde dayanıb, gözünün yaşını şoralayır.
Qara Qarayev stansiyasında qatardan düşüb, bilmedim hansı terefden çıxım. Telesmeliydim, nigarançılıqdan

<< 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 113 >>