o illerin - bextever çağlarımızın sesiydi - şirin, şipşirin...
Kövrelsem de, özümü toxtaq tutmaqdan savayı yolum yox idi. Telesik, bir az da hevessiz, her şeyi ona danışdım. Deyesen, qırışığı açılmışdı. Yanımızdan keçen bir tibb bacısı diqqetle meni süzüb kinli baxışlarla qelbimi zeherledi. Yeqin, xeste uşaq anasını foyenin qaranlıq küncüne “çekmekde” günahkar, daha doğrusu, eclaf gözünde görürdü meni. Fikirleşdim, onsuz da bura tez-tez gelib gedecem, bir-iki manatla könlünü ele alaram.
- Atası bizi atıb gedenden sonra... - Barmaqlarının ucunu nemli yanaqlarına toxundurdu, - çetin oldu. Keçen qış xestelenmişdi. Hekimler dediler, setelcemdir. Rayonda müalice yazdılar, sağaldı.
- Birden-bire bele oldu? Hekimler ne deyir?
- Keçen ay terli-terli soyuq su içmişdi, özünü küleye verib...Daha doğrusu, bilirsen, ... - susdu.
- Danış, çekinme...
- Bazarda satmaq üçün heyetde göy-göyerti ekirdik. Uşaq mene kömek eleyirdi. Hemin gün işimiz çox oldu, özünü soyuğa vermişdi. Bir de ... bir de evimiz nemişlikdi, soyuq olur...
Yüngülce köks ötürdüm.
- Receb, sen get, get... Geldin... sağ ol, yaxşı olar, get...
- Birce, özünü darıxdırma.
Onu qollarımın arasına alıb berk-berk özüme sıxmaq istedim. Seyrek addımlarla palataya sarı addımladıq. Öyrendim ki, anası uşağın yanında qalır, Humayı tek qoymur.
- Anama ne deyeceksen? Bilmirem, nece olacaq... birden...
- Narahat olma, deyecem bir tanışım uşağını burda yatırır, ona baş çekmeye gelmişdim, tesadüfen rastlaşdıq.
Qapının desteyine el atanda lap pesden dillendim:
- Yeqin olanları çoxdan unudar...
Humayın anası ile göz-göze gelmekden çekinirdim. Düzü, elacım olsaydı, qırmızı-qırmızı arvada deyerdim ki, haydı, köçünü yığ, birbaş rayona! Marş!!! Uşağın yanında özüm geceleyerem! Humayın özge ocağa düşmesinde bu qadının da eli vardı. (Ya men bextikemem, ya da qız anaları qansızdırlar! Esmerin anası bele, bu da ondan beter!)
Palata kesif derman qoxuyurdu. Geniş otağın yuxarı başındakı çarpayının ayağında oturan

<< 1 ... 62 63 [64] 65 66 ... 113 >>