başışallı, kök qadın qeti deyişmemişdi - ele o illerin adamıydı: valideynler iclasında qızının terifinden gözlerinde xoşbext-xürrem ifadeler parıldayan qadın.... Salamlaşıb hal-ehval tutdum. Gözlerini qıyanda bildim: tanıdı! Humayla nece razılaşmışdıqsa, elece yalan uydurdum. İnanmadı!
Humayın oğlu çarpayıda mışıl-mışıl yatırdı, çelimsiz uşağın alnını purçum-purçum ter tutmuşdu. Onu öpüb başına sığal çekende qımıldandı. Balaca yumruqlarını gözlerine sıxıb ovuşdurdu, esnedi, derinden nefes alanda ele bil, harasısa ağrıdı. Üz-gözünü bürüşdürüb narahat-narahat qurcanan kimi Humay özünü qabağa verib uşağın üz-gözünü oxşadı, anası el-ayağa düşüb dolabın siyirmesindeki dermanları saf-çürük etmeye başladı. Bextim onda getirdi ki, arvadın telefonu zeng çaldı ve deyesen, bizi baş-başa buraxmaq üçün fürset bilib, özünü telesik bayıra atdı.
Uşağın adını öyrendim: Reşad. Hardansa üreyime doldu ki, iller evvel Humayla yollarımız ayrılmayıb, vağzalı çaldırıb bir dam altında şad-xürrem yaşamışıq, Reşadın atası menem. Uşaq gözlerini açıb donuq nezerlerini üzüme zilledi. Baxışları kederliydi, qayğı deyilen nedise, uşağın gözlerine hekk olunmuşdu.
- Sen kimsen? - xırıltılı sesle soruşdu.
- Men senin dostunam, geldim ki, kömek edim, tez sağalasan.
Uşaq ferehlendi, dirçeldi.
- Men seni tanımıram axı, dostum olsaydın...
- İndi tanış olarıq...
- Bes, indiyecen harda idin?
Bilmedim uşağa ne cavab verim.
- Sen atamı tanıyırsan?! - Reşad elacsızlıq tökülen baxışlarını üzüme zilleyende nedense mene ele geldi ki, birce “he, tanıyıram, tez gelecek” müjdesinin intizarındaydı.
- Atanı...?! - Dilimi sürüdüm. - Darıxma, gelecek!
- Atamı isteyirem, o heç vaxt bizi tek qoymamışdı. Anam da axşamlar ağlayır.
Uşağın dodaqlarından qan çekildi, esim-esim esdi. Humay üzünü yana tutub ağlayırdı. Ortadakı ağır, qanqaraldıcı ab-havanı yüngülleşdirmek üçün özümü axmaqlığa qoydum: telxeklik, düşük-demşek hereketler... Mezheke avaragorlarını yamsılayıb balaca dostumun başını qatmaq,

<< 1 ... 63 64 [65] 66 67 ... 113 >>