üreyine yol tapmaq isteyirdim. Bacardım! Beli, beli lap yaxşıca bacardım! Humay balasının dirçelmeyinden xoşhal oldu, gözleri güldü. Reşadın rengi-rufu duruldu, gözlerinde xoşbext ifadeler parıldayırdı.
İlahi, meni zelil et, razıyam; amma qelbimin derinliyindeki bu möhteşem sevgi ve merhemet hissini söndürme - aşıb-daşsın, körüklensin, nacins Adem övladları bu kövrek qelbden fışqıran sevda selinde boğulsunlar! (Romanımda hisslerimi cilovlamayıb bele axmaq cümleler yazsam, vay... vay halıma. El-alemde rezil olaram!)
Reşad mene yaman isinişdi. Çelimsiz qılçalarını çarpayıdan salladı, üz-üze oturduq, anasının verdiyi yemeyi iştahla içeri ötürdü, üstelik, bir alma da yedi. Be ne, vaxt tapıb Humayla xosunlaşa da bildik. İlqar düz deyirdi, pul-paraları yoxuydu. İstemirdim tezeden qanını qaraldam, amma elüstü yoldaşı haqqında danışdı. Heç ne, deyir, evveller güzaranımız yaxşı keçirdi, evimizden emin-amanlıq, xoşbextlik eskik olmurdu. Xoşuma geldi Humayın etirafı: Receb, düzdür, evvel-evvel seni unutmaq çetin idi, amma erime öyreşenden, uşaqlar doğulandan sonra heç yadıma düşmürdün. Birce şekillere baxanda, ya sinif yoldaşlarımızla rastlaşanda xatırlayırdım seni. Amma sonralar her şey tersine oldu: elacsızlıq, bedbextlik boğazıma direnende, senden başqa adından teselli umduğum ikinci bir adam olmurdu. Ele bilirdim, bu deqiqe yanımda bitib her qayğımı unutduracaqsan.
- İşleri düz getirmirdi. Alvere qurşanıb müflis oldu. Olan-olmazdan elimizi üzdük. Sonra bir-iki avaraya qoşulub evden uzaq düşdü. Bir bele, iki bele... Bir ara Dağıstana dadandı. Gelib açıq-açığına deyirdi ki, orda rus qızı saxlayır. Her gün içmek, dava-dalaş salmaq azarına tutulmuşdu. Döze bilmirdim. Uşaqları da götürüb tez-tez gedirdim atamgile. Bibimin ailesiyle düşmen olduq. Tümene baş götürüb gedenden sonra uşaqları da yanıma alıb eve qayıtdım. Atamın da eli üstümüzdeydi. Heyet-bacanı becerirdim. Qışda çetin olurdu, yandırmağa odun-odunacaq tapmayanda uşaqlar da, özüm de de tir-tir titreyirdik.

<< 1 ... 64 65 [66] 67 68 ... 113 >>