Evden nemişlik eskik olmurdu. Heyet-bacanın ekin-ekineceyi, toyuq-cüce saxlamaq keleyimi kesmişdi. Bilmirdim, hansını çatdırım. Uşaq da ele bunun badına getdi. Ne bilim, yoldaşım eşidib belke qayıda! Atam da xestedi. Gele bilmedi... - Humay özünü saxlaya bilmeyib hönkürdü. - Onun da iyne-dermanı...
Bir az da danışa bilerdik. Olmadı! Anası geldi ki, hekim indice uşağı yoluxmağa gelecek. Gözledik. Foyede yoğun kişi sesi eşidilende özümü bayıra atıb ağ xalatlı tösmerek hekime yaxınlaşdım.
- Bu uşaq senin neyindi? - Hekim üst-başımı zendle gözden keçirib xeber aldı?
- Qohumumdu, - dedim, - lap yaxın adamımdı.
- He, - hekim qaşlarını qaldırıb alnını qırışdırdı. - Ne eceb gec gelmisen? Yeqin gec eşitmisen, he?.
Bu istehzasına göre onun çenesine memnuniyyetle taraz bir yumruq tutuzdurardım.
- Hekim, uşaq indi necedir? Qorxulu bir şey yoxdur ki?!
- Yoox, - dilini sürüdü. - Qorxulu olmasa da, veziyyet kifayet qeder ciddidir.
- Ciddi yeni nece? Böyüyende fesadı ola bilermi?
- İndi yaxşı müalice götürse, xestelikle birdefelik üzülüşer. Amma soyuqdan, nemişlikden qorumaq lazımdır.
Elqerez! Xestexananın foyesini de gezişende, sonra onun isti, rahat otağındakı söhbetlerle zehletökenlik etmek istemirem. Hekim dedi, güclü dermanlarla müalice etdirmek daha yaxşı olar, imkanın varsa, birdefelik dava-derman edek, uşaq sonralar eziyyet çekmesin. Razılaşdım: ne meslehetdirse, onu edin. Dermanların bahalı olduğunu beri başdan “muştuluqladı”. Ne lazımdırsa edecem, - ötkem-ötkem dillenmişdim. Resepti dörd qatlayıb döş cibime qoydum, otaqdan çıxmaq isteyende tösmereyin sesini küreyimde hiss etdim.
- Gec qayıdarsan?
- Yeqin iki saat çeker. Evden pul götürmeliyem.
- Çalış, men eve gedenecen çatdır. Dermanlara özüm baxım.
Humayı foyede fikirli-fikirli gezişen gördüm. Gülümsedim ki, könlü açılsın, üreyini qübar tutmasın. İşin ne yerde olduğunu öyrenende ar eledi, yanaqları lale olub allandı. Teselliye tutdum qızı, dedim, uşaqdan muğayat ol, ikice saata gelirem.

<< 1 ... 65 66 [67] 68 69 ... 113 >>