kompüterin arxasına keçirem. Bir cümleni axıracan yazmamış bir de gördün budu ha, Enver yorğan-döşekde qurcalandı, berkden içerini üfunete bürüdü. Herden fikirleşirem: onun özünden xebersiz bu yelburaxması menim roman yazmaq sevdama en tebii ve semimi vetendaş münasibetidir.
Dünen Humayı rayona yola saldım. Bayırda külek qıyya çekir, ağaclar bir-birinin üstüne dartınırdı. Reşadın pal-paltarını bürmeleyib torbaya yığdı, qab-qaşığı yerbeyer etdi. Ele bil qızın eli işe yatmırdı: leng terpenirdi, gözgöreti erincekliyi her hereketinden bilinirdi. Nenesi Reşadı tualete aparanda Humayla tek qaldıq. Belece: qız xısın-xısın ağladı, men onu sakitleşdirmek üçün bildiyim en deyerli sözleri qulağına pıçıldadım (Esmere dediklerimden beş qat artığını), köksüme sıxdım. Bilirdim, o ... o menimle öpüşmek isteyirdi. Ele men de!
Men de!
Men de!
Men de!
Amma... amma dişimi-dişime sıxıb azğın hisslerimi cilovlaya bildim. Vaxtile sevgisinden divane düşdüyüm bu pak uşaqlıq sevdamı kirlede, alçalda, adileşdire bilmezdim! Humayın gözlerinde bir dünya qüsse vardı o gün. Menim bağrımda ovuc-ovuc qubar, xiffet, öleziyen ümid... Gurultuyla uzaqlaşan avtobusdan mene qalan göz dolusu nemli baxışlar oldu. Bir de cavabsız qalan sual: Humay, o uzun hörükleri neynedin?!...

Bir körpe boyu qeder...

Otağıma gül qoymuşam:
"sabahın xeyir" demeye bir şey olsun.

Her gece işığı Hüseyn Kerbala düzünde
çırağı söndürdüyü kimi söndürürem.
Ferid Hüseyn

Üst-üste bağrımın başını söken mehrumiyyetlere sine germekden savayı yolummu var?! Deyesen, tez-tez ağlayıb-sıtqayıram, her şeyden şikayetlenmek mene yaraşmaz, zehlemi tökür bele şeyler, feqet, bu ağrı-acı girdabında çabalayan zavallını anlamaq, gerek sizlerden yana başadüşülen olsun. O kederli günlerde şad xeber eşitmek ne demekdir, bilirsinizmi? Adamın iliyi sevinir, damarlarında qanı coşur. Ümidsiz saatlarda faydasızlığını başa düşe-düşe Sevincin telefon nömresini yığıb hal-ehval tutursan ve çekingen sesle deyir ki, menden

<< 1 ... 73 74 [75] 76 77 ... 113 >>