eşitmemisen, Esmer... Bakıdadır. Bu xeberden sonra dayanmaqmı olar, durmaqmı olar?! Xeyalım o çiçekli pencereye uçdu, ta uzaqlaşıb gözden itenecen meni ötüren o baxışlardan yana ciyerlerim susadı. Üst-başıma el gezdirib Musiqi Akademiyasının qarşısında yene boyun bükürem, yene boz-bulanıq havasatdan üreyime qüsse dolur. Ele bu vaxt daha bir zeng gelir: Leyla. Xeber alır: Necesen, bekaram, vaxt tapsan gel görüşek, sözüm var. Üzrxahlıq edirem: Vacib işlerim var, axşamüstü görüşsek olarmı? Razılaşırıq.
Esmerin bu halını görmez olardım! Vaxt vardı, pillekenlerin başından qanad açıb üstüme uçan qız, indi yumağa dönüb addımlarını ağır-ağır yere basırdı. Üz-gözü soluxmuşdu, ele bil, ekinde yağış-külek döyen müqevva idi zalım balası. Sinedolusu köks ötürdüm, ayaqlarımı yerden qoparıb ona yaxınlaşmaq istedim. Bele şeyi hiss elemeye ne var: uzaqdan görer-görmez, evvel diksindi, sonra özünü o yere qoymayıb etinasız addımlarla yolundan qalmadı. Dizlerim esirdi. Aramız lap az qalmışdı: bir körpe boyu qeder... Mehrem bir edayla qolundan yapışdım. Göz-göze, nefes-nefese dayandıq. Men udqundum, Esmer ox kimi teneli baxışlarını evvel mene, sonra yere dikdi. “Ne yaxşı geldin!” demek isteyirdim, qefil qolunu çekdi, esebden sifetinin ezaları gerildi. Baxışlarında nifret, yox, çimçeşik bir ifade gördüm. Ağrıtdı meni, elim-qolum qırılıb yanıma düşdü. Dilimin ucundan qaytardığım söz köksümden seda kimi qopdu:

- Ne yaxşı geldin, Esmer!
Yolundan qalmadı, addımları get-gede yeyinleşdi. Bele şeyler heç xoşuma gelmir, kenardan adama axmaq kimi baxırlar. Bir de, istedim ayaq saxlasın, kelme kesek, belke her şey yaxşı olacaqdı, kim ne bilir?!
- Danışmalıyıq, Esmer...
Yolu keçib ara küçeye burulur. Kenardakı adamların istehzalı baxışlarını üstümde hiss edirem. Heysiyyetimi alçaldır bele şeyler. Bu defe kobud-kobud dillenirem:
- Esmer, kenardan bize baxırlar, lazım deyil bele şeyler...
- Adamlar baxırlar,... redd ol çıx get!!! Niye el çekmirsen?!
Bu ne hikke, ne qezebdir?

<< 1 ... 74 75 [76] 77 78 ... 113 >>