Tapança kimi açıldı. Gözleri dolmuşdu, mehrem adamı olsaydı başını çiynine söykeyib o ki var, ağlayardı.
- Sebrli ol, kenara çekilib danışaq. Sözüm var sene, başa düş... Sonra ne istesen, nece istesen, ele olsun.
Sakitleşdi. Amma bu sakitliye bend olmaq yaramazdı, hiss olunurdu ki, içinde telatüm var, birce söze özünden çıxıb hisslerine hakim kesile bilmez.
- Receb, inan... - baxışlarını gözlerime zilledi. - Seninle neinki danışmaq, adını bele eşitmek istemirem. Çıx get, bir de meni narahat eleme. Sen... Sen alçaq adamsan, vicdanın yoxdur... - Ağladı.
- Her şeyi başa salacam, darıxma. İndiyecen...
- Neyi başa salacaqsan, he?! Hele danışmağa, gözüme görünmeye üzün de var?! Her şeyimi qurban vermeye deymezmiş, buna yanıram... - O, hönkürdü.
- İndiyecen olanların sebebi var, Esmer. Men böyük bir oyun içindeyem, başa düş.
- Sen de cehennem ol, içine girdiyin oyun da! Heç ne istemirem senden, sadece, gözüm görmek istemir, nifret eleyirem sene, xahiş edirem, yalvarıram, rahat burax meni, rahat burax. Ailemin yanında yere vurdun, ümidlerim alt-üst oldu. Bundan sonra heç ne alınmayacaq, aramızda olan her şey öldü... İndiyecen adını deyib durmuşdum, nefesine söykenib sebr edirdim, Receb... Ne oldu, he? Ne olduu, ne?
Bilmirdim onun içimi oyum-oyum eden suallarına ne cavab verim?! Ancaq susmaq... Susmaqdan ve onu dinlemekden savayı yolum yox idi.
- Hele utanmayıb evimize de gelmisen. Bu ne terbiyesizlikdir?!
- Esmer... - Üz bozartdım.
- Esmer...
- Esmer...
- Esmer...
- Esmer...
- Ne Esmer, he, ne Esmer... Senden soruşuram: Hansı üzle anamın yanına gedibsen? Adamın exlaqı, terbiyesi olar?!
- ...
İllerdir başıma dolanan bu qıza qarşı içimde dehşetli bir ikrah yarandı. Ne vaxt deyişdi bu, Perverdigara?! Yeni onun dilinden “exlaqsız” kelmesi qopa bilermi?! İldırım vuran palıd kimi içim-içimden yanıb kül oldum.
Heç beşce metr uzaqlaşmamışdı, arxasınca deli bir bağırmaq keçdi könlümden:
- Redd ol, ... !
Ne yaxşı, o vaxt dilimin ucundaca öldüre

<< 1 ... 75 76 [77] 78 79 ... 113 >>