bilmişdim bu murdar kelmeni. Sonralar içimi yeyen, vicdanımı ağrıdan bu nakişiliye göre it peşmançılığı çekecekdim.
Getdi. Üzüme baxmadan, bir xoş söz, teselli üçün tapına bileceyim kelme söylemeden. İçini çekdi, hönkürdü ve görünmez oldu.
O günden sonra menim, he menim - terbiyesiz, exlaqsız, eclaf Recebin eyyaş, tüfeyli günleri başladı. Bir de itirib-axtarmadım Esmeri. Qelbim incik düşdü. Gerek o meni başa düşeydi, vallah, gerek axıracan dinleyeydi...
Hemin axşam Leyla ile görüşdüm. Sözü-filanı yoxdu, elece, derdleşmek, fikri-qayğını başından atmaq üçün teselliye ehtiyacı var idi. Yene ağladı, siqaret çekdi. Özümü ele almağa çalışsam da, olmurdu: gücle dartılan yanaqlarımdan, ovqatımın telxliyinden, ağzımdan çıxan her sözü çeyne-tüpür etmekden ehvalımı başa düşdü. Her şeyi yerli-yerinde danışdım, kövreldim. O gece bizi yalnız içki ovundura bilerdi: doyunca içdik, öpüşdük, qaragöz geceni diksindiren iniltiler qopdu çarpayımızdan...
İçki, eyyaşlıq... O günler Esmerin qayğısını başımdan atmaq üçün neler etmirdim, neler. Köhne boşboğaz tanışları tez-tez itirib-axtarırdım, bir kafe küncüne çekilib ele hey qedeh toqquşdurur, bir-birimizin boğazına bayağı terifler dürtürdük. Arağa mehr saldığım o zavallı vaxtlarımda özüme qıymaqdan bele çekinmemişdim. Bilmirdim kafeden gecenin hansı saatı çıxmışdım, yataqxananın zirzemisine girib tapançanı gicgahıma sıxmağımdan xeberim olmamışdı. Birce o hafizemde qalıb ki, el boyda daş parçasını köksüme sıxıb doyunca ağlamışdım. O axmaq intihar fikrinden nece daşınmağım da xatirimde deyil. He, bir de anamın şen vaxtlarının siması xeyalımda dolaşmışdı, mene teselli olmuşdu. Başqa heç ne... Tapançanı yene daşların altında gizledib sentirleye-sentirleye, ayaqlarımı arxamca sürüye-sürüye yuxarı qalxmışdım. O çağlardan qalan bir qazancım oldu: yazmaq. Romanın küreyini her gün sehife-sehife yere vururdum. Deli bir ehtiras çulğamışdı canımı. Bir de gördün, gelecek kitabımın sehifelerinin sayını bilmek üçün setirleri bitde-bitde

<< 1 ... 76 77 [78] 79 80 ... 113 >>