sayırdım, herflerin hesabını aparırdım. İlahi, yazmaq nece gözeldir, bu teselli yerini mene çox görme!!! Başıma ne gelmişdise, yazırdım. Heç neyi gizletmeden, kişiyana, comerdcesine...

* * *

Dekabrın ortalarında havanın üzü qefil döndü. Seher yataqxananın penceresinden boylananda ağacların budaqlarında narın, seyrek qar gördüm. Otaq soyuq idi, uşaqlar dağılışan kimi yorğanı başıma çekib yatmaq istedim. Keçen gece emellice coşmuşdum: klaviaturanı taqqıldatdıqca hevese gelirdim, bir oturuma dipdiri fesili tamamlayıb yastığa baş atmışdım. Tezece yuxulamışdım, telefonun zırhazır sesinden diksindim. Namelum nömre idi, evvelce cavab vermeye ehtiyat etdim. Xettin o başındakı adama gerekliyemse, iki kere, üç kere zeng çalmaqdan qalmayacaq. Üreyime dammışdı: bu nataraz zeng xeyir xeber getirmeyecek. Bu aralar lap başımı itirmişem: yanımdan quş uçanda üşenirem. Arağın kefliliyinden başımı itirib yataqxananın zirzemisine intihar niyyetile soxulduğum günün seheri, qol qoyduğum axmaqlığın heyatıma ne boyda bela getireceyini ağlımdan keçirende, tüklerim biz-biz olmuşdu. O-bu, sümüklerime hakim kesilen xofun, qorxunun tesirinden yaxa qurtara bilmirem. Bezen adam içinde olanda mülki geyimli polislerin meni izlediyini, ya da qara “Pajero”dakı adamların addımbaaddım reddimi güddüklerini ağlımdan çıxara bilmirem. Düzdür, ne hikmetdise, axır vaxtlar sakitlikdir, görünür, ortada bir sebeb var, ya da, bu eclaflar meni siçovul balası kimi ezmekden yana fürset gözleyirler. Kim bilir, belke bu müveqqeti dincliyin arxasında başqa sebeb gizlenir, başları ayrı işlere, fitnelere qarışıb?!
Bu defe sebrimi basa bilmedim: telefona acıqlı bir “aalooo” dedim. O başdakı heyecanlı kişi sesini derhal tanıdım: İsmayıl dayı idi. Terslikden, bu defe şebekede nasazlıq yarandı, ses itdi, getdi gelmedi. Kişinin qırıq-qırıq danışığından heç ne başa düşmedim - birce Receb, Receb demeyinden savayı. Vallah-billah, bu bed xeberdir, yalan deyiremse, küçük olub zingildeyerem. Elimi hirsle divara

<< 1 ... 77 78 [79] 80 81 ... 113 >>