çırpdım, telefonu söndürüb-yandırdım ki, belke özüne gele. Sebrimi basa bilmeyib, özüm zeng vurdum.
- Receb, İsmayıl dayındı, başına dönüm...
İsmayıl kişinin heyecanla dediklerinden sümüyümecen sarsıldım, zehrim yarıldı. Leyladan xeber tutmaq üçün İsmayıl dayı ile sağollaşıb başımdan etmek isteyirdim. Kişi el çekmirdi, döne-döne tapşırdı ki, nigaranam, mene xeber vermek yaddan çıxmasın. Leylaya zeng çatmayanda ildırım süretile hazırlaşıb evden çıxdım.
İsmayıl dayının telefonda dedikleri döne-döne başımda dolaşdı:
- Gördüm, heyecanla, ağlaya-ağlaya heyete düşdü. Soruşdum, dedi, rayonda evimiz yanıb. Anam, anam deyirdi... Öz maşını ile getmedi, daha doğrusu, men qoymadım, başına dönüm. Rengi ağappaqdı, danışa bilmirdi. Taksi saxlatdırdım, danışdılar, birbaş rayona getdi. Arxasınca ele soruşdum ki, nolub anana... demedi, üstüme acıqlandı. Daha artıq şey soruşa bilmedim.
Yataqxananın qarşısında girinc-giriftar vurnuxub, bilmirdim hara gedim, neden başlayım. Leylaya döne-döne zeng vurmaq yene bir işe yaramadı. Birbaş avtovağzala yollandım. Ağlımdan min cür fikir keçdi, yene güman, şübhe içime rahatlıq vermirdi. Bu iş özbaşına ola bilmezdi - he, Leylaya tutulan bu divanda Klaranın adamlarının eli vardı. Qorxu içinde yaşayan insan her şeyden şübhelenir, nagüman qalır, ne bilim, belke bu evin yanmağı adi bir sehlenkarlıq hadisesiydi, amma niye mehz bu vaxt?! Niye uzun süren sakitlikden sonra? Etiraf edirem, evvel istedim bu fikrimden daşınım. Qorxurdum, hadiselerin gedişatını gözlemek lazım idi?! Ne vaxta qeder?! Çıxhaçıxda olan avtobusa atılıb yola düşdüm. Avtobusdan düşen kimi taksi sürücüsü ile çene yormayacaqdım.
Taksiye oturan kimi qarayanız cavan oğlana ünvanı dedim, elini gözüne apardı: baş üste, gedek! Gördüm, bu şüverek gedenin her kelmesinde menim nabeledliyime işare var. Dözmeyib soruşdu, men de gizletmedim, dedim Leylanın dostuyam; dostu nedi, lap can yoldaşı, könül sirdaşı. Evvel tutuldu, qaş-qabaq salladı, sonra guya qemlendi, teessüflendi, lap

<< 1 ... 78 79 [80] 81 82 ... 113 >>