axırda yalançı köks ötürüb dedi:
- Anasının ayaqları xeste idi, ev yananda bayıra çıxa bilmeyib...
Vayy!!! Telesik soruşdum:
- Nolub?
- Öldü arvad...
Sarsıldım. Bedenimden gizilti keçdi. Aralıq küçeye girende bir deste adamın ora-bura qaynaşdığını, vurnuxduğunu görende, gözlerim doldu, maşından düşdüm.
Yolun ortasında dimdik dayanmışdım. Bilmirdim hara üz tutum, kime yaxınlaşım. Ayaqlarım qıc olmuşdu, başımda dolaşan qarmaqarışıq fikirler içimi yeyirdi. Etrafda ses-küyle ora-bura vurnuxan adamlar evvelce nabeled nezerlerle meni başdan-ayağacan süzdüler, sonra destelenib yaşılımtıl qapıdan içeri tepildiler. Çox keçmedi, içeriden qara-qışqırıq sesi erşe qalxdı. “Gören, Leyla ne haldadır?” - içimden axmaq bir fikir keçdi. Darvazanı adlamağa ürek etmirdim, daha doğrusu, ayaqlarımda zindan ağırlığı hiss edirdim. Ananı itirmek dehşetli hissdir, bunu yaxşı bilirem. Vay o günden, yolunda gözünün yağını eriden qadına ecel namerdlik etsin, bax belece, odun-yalonun içinde ezabla canını tapşırsın. Etim ürpeşdi. Bu vaxt qonşu heyetinden çıxan bir cüt erkek hind toyuğu qoşalaşıb qulağımın dibinde berkden-berkden kökküldediler. Ardınca yaxınlıqdakı evlerin hansındansa it hürdü.
- Ay bala, ay oğlan... - Ses gelen semte boylandım. Yaşılımtıl darvazanın kandarında döşleri qurşağına çatan arvad cod sesle dedi: - Kimsen, orda dayanma, keç içeri.
- Dostuyam... Leyla... nın.
- Hmm. - Arvad başını terpetdi.
- Bu ne beladı, başımıza geldi. - Arvad doluxsunub gözünü sıxdı.
- Ev axşam neçede... yanıb? - Boğazımı arıtlamağa macal tapmadım, xar sesle dillendim.
- Ele bil, axşam ölüm yuxusuna getmişik. Gece yarı, gece yarı. Xeber tutanda eve girmek olmurdu.
Heyetin o başında kösöv kimi qaralan evin hendeverinde hay-küyle gezişen adamlar deyesen, küle dönmüş eşyaların içinde salamat şeyler tapmağa ümid edirdiler. Alov yan-yöredeki ağzı çatan küknar, hemişeyaşıl ağacları sirinsitmişdi.
- Leyla hardadır? Göre bilerem?
- Bizdedir, özünde deyil.
Söz arvadın ağzından

<< 1 ... 79 80 [81] 82 83 ... 113 >>