çıxar-çıxmaz tükürpeden feryad yeniden eşidildi. He, Leyla idi, qapını taybatay çırpıb özünü artırmaya atdı, başına-gözüne döyüb yanıqlı qıyya çekdi. Ardınca arvadlar tökülüşüb arxadan onu qamarladılar, teselliye tutub eve aparmağa çalışsalar da, alınmırdı. Leyla onların qolları arasında çırpınıb özünü ora-bura vurur, rabitesiz, qırıq-qırıq nelerse deyirdi. Siqaret alışdırıb yanıqlı-yanıqlı sümürdüm, filtri dişlerimin arasında çeynek-çeynek etmişdim. Heç neden çekinmedim, birbaş qonşuya yollanıb artırmaya qalxdım. Bir deste qadının dörd olmuş gözleri mene dikilmişdi. Pesden üzrxahlıq etdim, kederli qadınlar sakit-sakit kenara çekildiler. Leylanın gözleri qan çanağına dönmüşdü, halsız-hereketsiz artırmanın divarına söykenib uzun-uzadı key-key üzüme baxdı. Sonra ölü, qüsseli sesle xeber aldı:
- Ne vaxt geldin, Receb?
- İndi... İndice geldim.
Güzünden yaş sellendi. Bir göz qırpımında atılıb boynumu qucaqladı, qollarını bir-birine kip sıxıb ağladı. Ona teselli vermek üçün bütün sözler, cümleler aciz ve vecsiz gelirdi mene.
- Yanındayam... hemişe! Sebrli ol!
- Burda ne ise var, Receb! Ne ise var... Bilirsen anam ne hala düşüb, bilir...sss... seenn... - Vahimeli sesle zarıdı, içim üşendi bu iniltiden. Qollarını boynumdan açıb qapıya sarı semt alanda sentirledi, huşunu itirende menimle beraber yan-yöredeki qadınlar da özlerini ireli atdılar: ikice saniye gecikseydik, tir-tap yere serilecekdi. Alem deydi bir-birine, hamı küye düşüb başını itirmişdi: elece boş-boşuna ora-bura vurnuxurdu. Tecili yardım maşını geldi, dava-dermandan sonra zavallı babatlaşdı.
Qohum-qonşu ile el-ele verib heyet-bacanı sahmana saldıq, iki polis neferi gelib zehletöken sualları ile hadise şahidlerinden izahat alıb getdiler. Cenazeni qebiristanlığa götürende evden tükürpeden feryad yeniden qopdu. Leylanı... Leylanı tabutdan qoparmaq olmurdu. Saç yolur, yaxa cırıb, başına-başına döyürdü, özüne, bextine lenetler yağdırırdı.
Axşamüstü Leylanın veziyyeti lap xarablaşdı, hele öz-özüne

<< 1 ... 80 81 [82] 83 84 ... 113 >>