boğuq inilti qopdu, elacsız-elacsız yere çöküb zarıdı. Menim gözüm doldu, istedim yaxınlaşıb onu teselliye tutam, bir-iki xoş söz deyib içini rahatladam. “Yox, yeri deyildi, hele yeri deyildi…” - özlüyümde götür-qoy eledim. Amma üreyim dözmedi, ele hey zarıyır, üreyinin yağını eridirdi. Yaxınlaşdım, qoluna toxundum, xırıltılı sesle, pesden ürek-direk verdim; vermez olardım, gerek mumlayar, dilimi qarnıma qoyub kirimişce dayanardım. Qan çanağına dönen gözlerini üzüme zilleyib sersem bağırtıyla üstüme kükredi.
- Redd ol, alçaq... İtil burdan, itil... O qehbelere qoşul, sen de redd ol!
Ayaq üste öldüm. Udqunub bilmedim ne deyim, ne danışım. Birce:
- Leyla... - deyib az qala zarıdım.
- Dedim, redd oolll!!! Açıl başımdan, it oğlu...
O vaxt dişim bağırsağımı kesse de, müdrik terpenib dillenmemişdim. Kirimişce kenara çekilib siqaret alışdırmışdım. Bu ne gün-güzerandı, ilahi? İllerle yolunda gözünün yağını eriden zavallı bir qızı bedbext ele, özünü tehlükeye at, işden qovul, hedelen, atanı söydür... Axırda da adamların yanında ebleh veziyyetine düş, cındır yerine qoyul...
Bakıdan gelen müğenniler donquldana-donquldana, kor-peşman maşınlara doluşub geri qayıtdılar. Ortalığa ölüm sükutu çökdü. Ele bil, bu rusvayçılığa göre hamı bir-birinden utanır, ar eleyirdi. Ar elemek nedir, adamlar göz-göze gelmekden qaçırdılar. Hazırlığımı görüb yola çıxanda qohumları utana-utana üzrxahlıq elediler, hetta Mehman meni kenara çekib xahişi xahiş üstünden getirdi ki, getmeyim. Eslinde, küsüb mısmırıq sallamırdım, sadece, ehvalım qarışmışdı, özümü perişan, narahat hiss edirdim. Bir sarsaq fikir de üreyime yol tapmışdı: Bakıya yetişen kimi rahat bir otel otağında çekilib ölmek...
Men sağollaşıb çıxhaçıxda darvazanın kandarında taksi saxladı. Eynekli, ağbeniz birisi sürücüye berkden-berkden minnetdarlıq edib maşından düşdü. Üz-gözünden uzun iller ehtiyac mengenesinde çırpınan adama benzeyirdi. Nedense, qaşqabaqlı idi, sifet cizgilerinde eseb nişaneleri görünürdü, hiss olunurdu

<< 1 ... 83 84 [85] 86 87 ... 113 >>