ki, tebieti ağır adamdı.
- Mehrabdı... - Mehman yavaşdan dillendi.
- Bibisi oğlu...
- He, - başını terpetdi - Türkiyeden gelib.
- Eşitmişem!
Leylanın uşaqlıq illeri ile haqqında danışdıqları, internet klubdan götürdüyüm şekiller yadıma düşdü. Mehrab haqqında ne demişdise, hamısını birbebir xatırladım. Küçeleri dolaşıb süd satmağı, sonra Leylaya tüpürüb Türkiyeye baş götürüb getmeyi, orda çekdiyi min bir meşeqqet - parklarda, vağzallarda gecelemeyi, dul qadının bişirdiyi peraşkileri satmağı, neşriyyatda fehle kimi çalışmağı... hamısını, hamısını gözümün qabağında canlandırdım. Gerek ki, Leyla danışmışdı: Mehrab Türkiyede neşriyyat sahibidir, dolanışığı da lap yaxşıdır. Amma güzeranı xoş keçen adama oxşamırdı, ele bil, qayğısı-derdi başından aşırdı.
Mehman ireli durub qohumuyla qucaqlaşdı, bir-birine sarılıb derd ovudan edayla kirimişce xeyli belece dayandılar. Menimle el tutdu, qonşu heyetden arvadlar Mehrabı görer-görmez seslerini başlarına atdılar, dil deyib, feryad qopardılar. Bu ağlaşma sehnesine tamaşa eleyib vaxt öldürmek niyyetinde deyildim. Baş qarışmışken ustufca ekildim. Küçenin başına çathaçatda tecili yardım maşınına rast geldim, görünür, Leylanın halı yeniden pisleşib. Bu siqareti zehrimara qalsın, birini de yandırdım. Bele üreyi de lenete gelsin, yolayrıcında dayanıb bilmedim ne qerar verem: redd olub birbaş Bakıya gedim, yoxsa geri qayıdıb ağlını itirmiş bu zavallı bendenin halından xeber tutum? Yağış çiseleyirdi, küçenin başında var-gel edende tinden axsaq qoca köpek çıxıb fağır-fağır üzüme tamaşa eledi. Ayağının biri ya veleddüzna mehle uşaqlarının zavalına gelmişdi, ya da hansısa yuxulu debil ağına-bozuna baxmayıb maşını itin üstüne sürmüşdü. Zavallının ayağı xıncım-xıncım idi. İstedim diz çöküb köpeye qucaq açam ki, gel ay yetim, gel qucaqlaşıb kederimizi ovudaq. Men de senin kimi it güzeranı keçirirem.
On deqiqe sonra tecili yardım maşını küçenin o başında görünende rahatlaşdım - demeli, ciddi heç ne yoxuydu. Taksiye el edib

<< 1 ... 84 85 [86] 87 88 ... 113 >>