avtovağzala geldim. “Bakı, Bakı” deyib üstüme şığıyan sürücülerden birinin maşınına oturub yola çıxmaq, en yaxşısıydı.

* * *

Özüme kişiyana söz vermişdim: ne Esmeri, ne de Leylanı itirib-axtardı yoxdur. Miskin, kederli yataqxana otağına çekilib delicesine yazmaq en gözelidir. Bir hefte dayanmadan kompüterin klaviaturalarını döyeclemekden yorulmadım, uşaqlar eve gelib gözlerimde qızartı görende evvelce başıma ağıl qoymağa çalışır, sonra bir-birine göz basıb “şair, mirze” deye, bu boyda dahi yazıçı ile mezelenirdiler. (İlahi, dahine şükür!) Bele elesalmalardan, bambılı yerine qoyulmaqdan incimezdimmi, inciyerdim! Elime keçeni qapıb üstlerine vızıldatmaq bir yana, üstelik, gece yarıyacan donquldanırdım.
Bir de gördün, yazmaqdan çimçeşirdim, kompütere baxanda üreyim qalxırdı. Ya kitab oxumaq, ya da köhne iş yoldaşlarımdan simsarına zeng vurmaq eynimi açırdı. Tutalım, Narınla danışmaq adamın min illik yorğunluğunu canından çıxarır, heyat eşqini körükleyir. Roman yazdığımı eşidende qız emellice çaş-baş qaldı. Yox, evvel şaqqanaq çekib güldü, ele bildi, yene yazıçılarla mezelenirem, bayağı ehvalatlar uydurmağın menasızlığını qanmadıqlarına göre bu boşboğaz sürüsüne acı-acı gülürem. Sonra ciddiliyimi başa düşende, sesinden hiss eledim: bele ağır işin öhdesinden geleceyime şübhesi var. Neden, kimden yazdığımı xeber alanda sesime cod ton verib tenteneli suretde beyan etdim ki, yazı haqqında danışmazlar, bekaretini itirir. Sadelövh Narın, uşaq saflığıyla inandı, şipşirin sesle dedi ki, “namuslu ve bakire” kitabımı oxumağı sebirsizlikle gözleyir.
Leyladan, Esmerden yana qezebimi üreyimin derinliyinde saxlamağıma bend olmayın, herden zeng etmek, yollarına çıxmaqdan yana sinov gedirdim. İllah da Esmer... Unutmaq olmur, olmur! Geceler yuxularıma gelib üreyimi meşum kedere çulğayırdı. Otaqdan çıxıb siqaret yandıranda, dekabr soyuğu bir yana, Esmerin yoxluğunun sazağı içimi, qelbimi üşüdürdü; qeher boğanda üzü küleye dayanıb yanağımın nemini yellere hopdururdum.
O

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 113 >>