telesirsen. Get! He-he, bir çetinliyin varsa, de! Puldan-paradan...
- Yoo-ox, yox... - Kekeledim.
Ondan yaxa qurtardığıma sevinirdim. Özümü bu deqiqe içeri atıb, yorğanın altında küçük kimi büzüşmek isteyirdim. Onsuz da gözüme yuxu getmeyecekdi, bu heyverenin kabus kimi qorxunc siması meni Allah bilir, neçe-neçe geceler üşendirecekdi. Qapını açhaaçda dehlizin o başından qart sesi eşidildi.
- Receb...
İlahi! Aa-a-adımı har-da-dan bilir, göresen?
Bayaqdan özümü teselliye tuturam: yox, ola bilmez meni addım-addım izlesinler, reddimi güdsünler. Heykel kimi yerimde quruyub qalmışdım. Ehmal addım sesleri eşidildi, mene sarı yaxınlaşdı.
- Binanın zirzemisindeki daşların altına baxarsan, beri başa... Bir torba var, götürersen. Yaxşı?
Tapança!!! Tfu! Her şey bitdi, vessalam! Bitdi, bitdi! Ele bil, üreyimi dartıb boğazımdan çıxardılar. Dizlerim esim-esim esirdi.
Başımı birteher çevirib, yekepere sarı dehşetle baxdım.
- Amma indi götürme, sabah tezden düşersen, gözden uzaq olsun.
O, yüngülce gülümsedi, mene göz vurdu ve yarıqaranlıq foyede itende pillekenlerden eşidilen addım seslerinin her biri başıma endirilen daş baltasının zerbesinden beteriydi. Göresen, tapançanın yerini hardan bilirdi? Belke, belke heç bu mesele deyildi? Ne qeder uzaqlaşmamışdı, gedib yolundan saxlayım ki, onsuz da kim olduğunu bilirem; meni nigaran qoyma, her şeyi aç danış: niye gelibsen, istediyin nedir, tapançanı harda gizletmisen? Danış, danış ki, içimi alan dehşet xofundan yaxamı qurtarım.
Bu deqiqe pillekenlere cumub aşağı şığımağa hazır idim. Birce addım atmağa özümde cesaret tapa bilseydim. Otağa keçib qapının ağzında çökdüm, yumaq kimi büzüşmüşdüm. Aradan ne qeder keçdi bilmedim, qapını açıb özümü pillekenlere vurdum. Yataqxananın kesif yemek, yuxu qoxusundan medem bulandı, az qaldı öyüyem. İki mertebe düşüb ayaq saxladım. Belke lazım deyil, getmeyim?! Bir de ayıldım, birinci mertebedeyem, komendant şirin-şirin yatırdı. Qapını ehmalca açıb bayıra çıxdım. Külek yeri-göyü

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 113 >>