dağıdırdı. Etrafı dinşedim, sakitlikdi. Demek, gedib. Evvel istedim, özümü zirzemiye vurub, tapançanı yoxlayam. Ağlıma geldi ki, birden o eclaf getmez, zirzemide oturub yolumu gözleyer. Yuxarı qalxıb pal-paltarlı yorğanın altında büzüşdüm. İlan vuran yatdı, menim gözümü çimir almadı. Fikrimi min yere azdırdım: uşaq vaxtı qonşunun toyuğunu öldürmüşdüm. Anamın qapazları, üz-gözümü şapartlaması gözümün qabağına geldi. Sonra Ümidle Aynişanın ehvalatını xatırladım, Humayı xeyalımda öpüb-oxşadım, yüzecen saydım, dodağımın altında mızıldandım, yo-ox ey, qardaş, alınmır, bu qorxu içimi oyum-oyum oyur. Tepem tüstülenir bu saat, yorğanı üstümden atıb şestle, kişiyana ayağa qalxdım. Döşeme cırıldadı, siçanlar civildeşdi, Enver yuxulu-yuxulu, şerefsizcesine donquldandı:
- E, oğraş, yat de! İt kimi ne sülenirsen, öl de!
Kirimişce dayandım. Bu saat veziyyetden çıxmağın en yaxşı yolu peysere atıb mumlamaqdır. Enverin xorultusu eşidilende ehmalca qapıdan çıxıb özümü tualete verdim. Guya bu murdarxanaya tepilmekle qırıq unitazlar, lüleyi erimiş yesir aftafalar başıma ağıl qoyacaqdılar? Ele tualetdece el-üzüme su vurdum, özümü toparlayıb zirzemiye - tapançadan ötrü düşmeyi qetileşdirdim.
Çöl-bayırda ins-cins göze deymirdi. Gödekceme bürünüb qıvraq addımlarla zirzemiye semt aldım. Bu xaraba zirzemi nağıllarda ejdahaların mesken saldığı qorxulu mağaraları xatırladırdı. Etrafı bir de gözden keçirdim, dekabrın bu qurd ulayan çağında kimin ne iti azmışdı bayırda? İşığı yandırıb hürke-hürke içeri girdim. Üreyimde min yol, milyon kere Allaha yalvarmışdım ki, birce meni tapança ile sınağa çekmesin. Qırın-qırtı daşların altında gizletdiyim torbanı yerinde görsem, ele bil, on il qabağa düşerem. Tezcene işığı söndürdüm, çox da çöl-bayırdan el-ayaq kesilmişdi, şeherin döyenek küçelerine etibar etmek olmaz, bir de gördün, küçede qalmış idbar fahişe, ucuzxanalarda gödenini doldurmuş kefli şair hardansa peyda olub burnunun altında bitdi; indi gel, bir-birine ten gelen bu sülengec

<< 1 ... 88 89 [90] 91 92 ... 113 >>