qurudan ebleh, deyyus, qurumsaq (emim özünden çıxırdı) adamlar hörmet-izzetle köç elediler, indi adları ehtiramla xatırlanır. El ağzında adın çıxınca, canın çıxsın! Yunus kişiden ne qalsa yaxşıdır, urvatsız xatire! Meselen, Yunus tualetde ölen ili Qulamın sürüsüne canavar girmişdi. İndi menim nakam kompüterim Yunus kişinin taleyini yaşayırdı. Çörek haqqı, elacım olsaydı, illerini yolumda çürüden bu bextsiz qurğunu hörmetle torpağa tapşırar, mezarı üstünde acı, duzlu göz yaşı axıdardım.
Külek qalxmışdı. Boğazıma şerf salıb 12:35-de evden çıxdım. He, yeri gelmişken deyim: şalvarımın arxa cibinden kitabxanaçı Humayın oxucu biletinin arasına qoyduğu balaca kağız elime keçdi. Yazmışdı: “Size meslehet vermek istemezdim, amma özüme borc bilirem: bu yazını yazmaq fikrinden çekinin. Deyirler, Leylaya yaxın duran adamları çox incidirler. Sebebini bilmirem. Uğurlar”.
Humayın narahat, nigaran baxışlarının açmasını indi anladım. Mene can yandırmasına göre onun ellerini öpmeye hazırıydım.
Bilmirdim hara gedim, kime üz tutum. Küleyin ağzına alıb ora-burasını elleşdirdiyi adamları şübheyle süzür, öz-özümden xoflanırdım. Birden-bire üreklendim. Ağlıma geldi ki, polisin gözünden yayınıb Milli Elmler Akademiyasının qarşısındakı hemişeyaşıl kolların arasında gizlene bilerdim. Belke meni aldadırdılar? Kiminse Qara “Pajero”da meni gözlemeyi, sadece, xox gelmekdi?! Müdafie Senayesi Nazirliyinin yanında avtobusdan düşüb üzüaşağı telesdim. BDU-nun yanından keçib Akademiyanın binasının hendeverinde vurnuxanda ne qeder ağılsız iş tutduğumun ferqine vardım. Kim bilir, belke etrafda üç-dörd nefer yaxın adamları dolaşırdı? Üreyim uçundu. Akademiyanın böyür-başındakı kolluqların arasından sivişib BDU-nun heyeti ile yataqxana terefdeki darvazaya sarı yortdum. Üzü yoxuşa çapılan xam dayça kimi tövşüyürdüm. Prospekti keçib boş skamyada nefes dermek üçün keçmiş Musabeyov parkına üz tutmaqdan savayı çarem yoxuydu.
Ellerim cibimde, park uzunu var-gel edirdim. Saat ikiye beş deqiqe işleyirdi.

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 113 >>