mexluqlardan yaxa qurtar. Zirzeminin derinliyine doğru bir-iki addım atmışdım ki, ele bil küreyimde kiminse henirini duydum. Bedenimden gizilti keçdi, tüklerim biz-biz oldu. İşığı yandırıb içerini bir de yaxşı-yaxşı gözden keçirmek, arxayın düşmek üçün özümde cesaret tapa bilmirdim. Ağlıma birce o geldi ki, bu deqiqe başıma nese deyecek, sentirleyib huşdan gedecem. Udqunub kirimişce dayandım. Yox, deyesen sakitlikdir, xoflanmağa deymez. Özümü toxtaq tutub, iki addım da ireliledim. Yekeperin ayrılanda dediyi sözleri xatırladım: “Binanın zirzemisindeki daşların altına baxarsan, beri başa... Bir torba var, götürersen. Yaxşı?” Belke, o eclafın tapançadan-filandan xeberi yoxdur, öz-özümden üşenib, ağlıma min cür şey getirirem? Yox, bu... bu defe xışıltı, dalınca yene henirti-hereket sesi aldı qulağım. Qefilden deli kimi geri çevrildim, “kimsen, kim...sen sesini çıxa-rr!” demek isteyirdim ki, yere tökülen su şırıltısının sesini eşitdim. Ardınca üz-gözüme su çilendi, özümden ixtiyarsız bağırdım:
- Kimseee-nnn? - Qorxudan ağlımı itirmişdim.
- Bilirdim, geleceksen...
Ne yaxşı hemin vaxt bağrımın başı yarılmamışdı. Ölüb elece zirzemide qalacaqdım. İşığı yekeperin qart sesi eşidilen semte tutdum: küncde arxayınca oturub yarım litrlik butulkanı ovucları arasında oynadırdı.
- Qorxdun?
- ...
- Yaxşı-yaxşı, özüne gel! Seninle yüngülvarı zarafat elemek istedim, deyesen, yaxşı düşmedi. Ne yaxşı bele tez geldin?
- ...
- Noldu, dilin tutuldu? - Bir az hikkeli xeber aldı.

Sonralar yaxasından yapışıb onu vurmaq istediyimi xatırlayanda, öz-özüme gülmeyim tuturdu. Tez-tez “alçaq, alçaq, öldürerem seni” demeyim uşaq sadelövhlüyünden başqa bir şey deyildi. Yalandan goplamaq neye lazımdır, bu heyvere isteseydi, meni ayağının altında salıb qabırğalarımı sındırar, şalvarımın balağından yapışıb nahamar zirzemide ora-bura sürüyerdi. Ancaq aram-aram, sakit sesle meni başa saldı ki, belke zarafatım yerine düşmeyib, eger beledirse, üzr isteyir. Qollarım boşaldı, bir-birine

<< 1 ... 89 90 [91] 92 93 ... 113 >>