ezecekdi, bir-iki zerbe de yeseydim, üz-gözüm göyerecekdi. Birden ayıldım: polis... Polis patrul maşınlarından biri böyürden çıxsaydı ikimizi de maşına oturdub qoduqluğa apara bilerdi. Bu, menim axırım demekdi. Bu, menim heyatımın qürub çağı olardı: el-ayağını uzat, öl, zavallı taleyinle barış! Qefilden ele bil çiynime ildırım düşdü, elim-ayağım boşaldı, tez burdan uzaqlaşmalıydım. Sürücü qapını çırpıb düşdü. Deyesen, fikri meni döymekdi. Üstüme hücum çekende el-ayağımı sallayıb lal-dinmez üzüne baxdım, yumruğunu qaldırmağı ile donquldana-donquldana aşağı salmağı çox çekmedi. Pesden dillendim:
- Polis...
Deyesen, bu axmağın da gözünü menim kimi qezeb örtmüşdü. Polis sözünü eşider-eşitmez gözleri dörd oldu, qorxaq nezerlerle etrafı süzdü. Sakitliyin olmasından arxayın düşüb üstüme bir de kükredi, amma, görünür, polisin xofu canına hopmuşdu, heç neden bu qış gecesi zibile düşmek istemirdi. Maşına oturub donquldana-donquldana uzaqlaşdı.
Yolun ortasında uzun-uzadı dayanıb hara gedeceyimi, ne edeceyimi bilmedim. Nedense mene ele gelirdi, Esmeri başqa ellere vermişdim, özgesinin yatağına girmeyine göz yummuşdum. Tfu!!! Gözlerim doldu, içimde qezeb qığılcımları oynaşdı. Bilmirdim hara gedim: irelimi, gerimi?! Tutalım, ireli getdim, Novxanıda hansı evde qonaqlıqda olduqlarını hardan bilecekdim? (Axmaqlar, bu havada da bağ evine gederler?!)Yaddaşımı qurdalayanda xatırladım ki, bir defe Esmer mene bu haqda danışmışdı. Hansısa iş yoldaşının bağ eviydi, yanacaqdoldurma menteqesinden içeri burulanda yolun solundakı evlerden birinde olmalıydılar. On beş deqiqeye yaxın yolun kenarında dayanıb maşın gözledim. Yalnız indi fikir verdim: Bineqediye sarı uzanan yolun kenarında dayanan maşının zeif işıqları közerirdi. Şübhelendim. Ne bilim, belke her şeyden şübhelenmek mende artıq xestelik halını alıb, naxoşlamışam?! Amma nedense fehmim mene deyirdi, tehlüke var, tehlüke... Külek vıyıldayır, qarı üz-gözüme çırpırdı. Ellerimi cibime dürtüb Novaxanıya sarı üz qoydum. Bu, yerimek

<< 1 ... 96 97 [98] 99 100 ... 113 >>