yox, yortmaq idi, yorğalamaq idi. Bedenimin üşütmesini keçirmek üçün qaçmaq lazım idi. Yolu burulub xeyli gedenden sonra bu havada upuzun yolu nece gedeceyimin vehşeti canımı bürüdü. Tfu, bu nedir, işıqları közeren maşın da indice yerinden terpendi, yola çıxıb yavaş-yavaş ireliledi. Yaxınlıqda kimsesiz tikili vardı, gerek ki, yayda rayonlardan qarpız-yemiş getirib yol kenarında satan adamlar güneşin istisinden qorunmaq üçün bu tikilide daldalanırdılar. Ağlımdan keçdi, gözden yayınıb tikintide gizlene bilerdim. Bir-iki addım atmışdım, fikrimden daşındım. Niye, neye göre, neden yana?! Bu qorxaqlığa göre menden daha çox şübhelene bilerdiler. Külek qılınc kimi kesirdi, canımı dişime sıxıb addımlarımı süretlendirdim. En yaxşısı qaçmaq idi: hem canım isiner, hem de ölmeyib menzil başına çata bilseydim, yolu ayaqdan salardım. Qarşıdan gur işıq göründü, istedim yolu keçib el edem ki, meni de şeherin bir yerinde düşür, yoxsa bu kimsesiz yerde ölüb-iterem. Qerar qebul ede bilmemek ömrü boyu şikest gezmekden daha dehşetlidir. Bir terefden de, Esmere yad nezerlerin dikildiyini bilib, bunu kişiliyime, qüruruma sığışdıra bilmirdim. Qısqanclıq, eseb, qezeb içimi yeyirdi. Yük maşını gurultuyla yanımdan keçdi. Ehtiyatla, gözucu arxaya baxdım: he, o maşın dalımca gelirdi, harda olsa bu deqiqe saxlayıb meni aparacaqdılar. Maşının sesini lap yaxında eşitdim, ikice addım atmışdım ki, yanımda bir “Niva” saxladı.
- Gel otur...
İçeriden kiminse zabiteli sesi eşidildi.
- Yo-yox sağ ol..ol!
- Dedim gel otur e, tez ol!
Qabaqda oturan adam bağırdı, sözünü bitirer-bitirmez maşından düşüb yaxamdan yapışdı. Qorxudan boğazım qurumuşdu, el-qol ata-ata ne ise demek isteyende boğazımdan zeif xırıltıdan savayı heç ne çıxmadı. Pezevengle elbeyaxa olanda ikinci adam özünü maşından bayıra atdı, qoşalaşıb meni yere yıxdılar. Sesimi içime yığıb bağırmaq, “kömek edin” demek isteyirdim ki, sifetimden tepik zerbesi yedim. Özümü itirsem de, ne yaxşı tez ayıldım. Dal-dalı çekilib yumruğumu sıxdım.

<< 1 ... 97 98 [99] 100 101 ... 113 >>