Boşuna atdığım yumruqların faydası olmadı, dördü de üstüme tökülüşüb maşına basdılar, tepik, yumruq zerbelerinden evvel böyreklerimden sonra xayamdan sancılar başladı. Maşın yerinden terpenende gücümü toplayıb silkindim, özümü bayıra atmağa cehd etsem de xeyri olmadı. “Niva” sağa burulub üzüyuxarı dırmaşdı. Bu yol gözden uzaq, könülden iraq yere aparırdı: kimsesizliye...


... (ardı: bax, jurnalın öten sayının 61-64-cü sehifelerine)

... İçeride çaxnaşma düşdü. Ardınca qapı açılar-açılmaz artırmada qaraltı göründü. Deyesen, elinde ne ise tutmuşdu, evvel hendeveri diqqetle gözden keçirib ehtiyatla ireliledi. Sonra etrafdakı sakitlikden arxayın düşüb, addımlarını yeyinletdi.
- Kimsen!!!
Cavab vermeye halım yox idi, elece boğuq-boğuq xırıldadım. Ayağının altında qar xırçıltısı kesilende ele bildim, yaxınlaşmağa ürek elemir. Birteher seçdim: yaşlı kişiydi.
- Kimsen, ne isteyirsen?!
Özümü toparlayıb birteher ayağa qalxmaq istedim. Bir defe, iki defe... Bacarmadım, dizlerimde taqet qalmamışdı.
- Oğruya oxşamır, kimse nabeleddi... - Kişi arxaya qanrıldı. Görünür, qapının ağzında dayanan adamlara hesabat verirdi. Sonra ne olduğu yadıma gelmir; birce, qolumu kişinin boynuna salıb iki addım atandan sonra huşumu itirib tir-tap yere serildiyimi dumanlı xatırlayıram. Kasıb, gününü gücle keçirse de, o gece mene ürek yandıran ailenin xecaletinden nece çıxacağımı uzun-uzun hefteler, aylar başımdan çıxara bilmedim. Canımın ağrısı iki günden sonra çekildi, gözüme işıq geldi. O iki günü tamam huşsuz qalmamışdım, elbette, başımın üstünde söz-sovlarından qorxu-hürkü elenen adamların danışıqlarını birteher xatırlayıram. Terslikdenmi, ya xoşbextlikdenmi, bilmirem, kişinin arvadı da xeste yatırdı. Bir terefden, onlara yük olmağın ezabını çekirdim, amma bextim getirmişdi ki, arvadı yoluxmağa gelen hekim mene ürek-direk verir, qorxulu bir şey olmadığına inandırırdı. Arada zehlemi töken sualları bir-birine calayıb meni yorsalar da, qelbigeniş, xeyirxah adamlar idiler. Bu

<< 1 ... 98 99 [100] 101 102 ... 113 >>