(Mekteb illeri)


Saat 1:30 idi. Bütün şeher yatsa da, birce Eli yata bilmirdi. Yatağında o teref-bu terefe dönür, heç cür rahatlaşa bilmirdi. Ona rahatlıq vermeyen sabahkı günün heyecanı idi. Axı sabah onun mekteb heyatının son ili başlayırdı. Onun heyecanının diger sebebi de Ayan idi. Ayan. Onun üçün qızların en gözeli, en ağıllısı, en biliklisi ve tek sevdiyi... Lakin utancaqlığındanmı, qürurundanmı on ilde bir kelime de olsun açıb ona deye bilmemişdi. Çünki Ayan şen, gülerüz olduğu qeder hem de ciddi qız idi, bele şeyleri sevmirdi. Eli de qürurunun qırılacağından qorxub sevgisini içinde saxlayırdı.
Elinin atası Qarabağ müharibesinde şehid olmuşdu. Eli müharibenin qızğın çağlarında dünyaya gelmişdi. Ona göre de çılğın bir o qeder de qeder içineqapanıq uşaq idi. Atası oğlunu cemi bir defe görmüş, bir defe qucağına alıb öpe-qoxlaya bilmişdi. Sonra cebheye getmiş ve ailesinin yanına şehid olaraq qayıtmışdı.
Elinin özünden dörd yaş böyük Hüseyn adında bir qardaşı da var idi. O, ali mektebin IV kursunda oxuyur, aldığı elaçı teqaüdü ile anasına kömek eleyirdi. Elinin anası ise xestexanada tibb bacısı işleyirdi.
Eli birinci sinfe başladığı ilk günü-sentyabrın birini xatırladı.
“Mektebin heyeti valideyn ve uşaqlarla dolu idi. Balacalar ellerinde çiçek desteleri analarının elinden tutub qorxaq baxışlarla bir-birilerine baxırdılar. Az sonra sinifler müeyyen olundu. 1a sinfi: sinifde ses-küy var idi. Hamı heyecan ve sevinc içinde idi. Bezi uşaqlar ağlayaraq analarının eteyinden yapışır, digerleri onlara baxır, bezileri ise sakitce otururdu. Necibe müellime de heyecanla gah uşaqları sakitleşdirmeye çalışır, gah da valideynlerle söhbet edirdi. Arxa sıralardan birinde oturan oğlan qabaqdakı qızlardan birinin saçını dartır, sonra da gülürdü. Qap-qara hörükleri olan qız:
-Eleme de... Ana, bu oğlana de de!-deye qışqırdı.
Anası:
-Hansı?-deye soruşdu.
Ayan arxadakı oğlanı göstererek:
-De, bu!-dedi.
Anası Eliye baxıb yumşaq şekilde:
-Olmaz, ağıllı balam. Niye bele

[1] 2 3 ... 382 >>