gödekçesinin papağını berk-berk başına sıxırdı. Üz-gözüne vuran yağış damcıları yerimesine mane olurdu. Mehlelerden merkezi yola çıxıb etrafa boylandı. Maşın işığı görünmürdü. Birteher özünü telesdirerek yolu keçdi. Saatına baxdı, artıq saat doqquza işleyirdi. Birden arxadan eylec sesi eşidildi. Tez dönüb arxaya baxdı, beş-on addım aralıdan qaraltılar gücle sezilse de sesler aydın eşidilirdi.
-Ay qızım, qabağına bax da. Seher-seher meni niye xetaya salırsan?
-Bağışlayın dayı, görmedim.
-Ezilmemisen ki?
-Yox dayı, yaxşıyam.
-Ay qızım, görürsen dumandır, yağışdır, gözünü dörd aç da. Yazıqsan, cavan uşaqsan.
Ses İsmayıla tanış gelmişdi. Ona göre de ona tanış gelen sesin sahibini deqiqleşdirmek üçün geri qayıtdı. Bu o idi.
-Sevil, ne olub? Yaxşısan?-İsmayıl heyecanla ona yaxınlaşdı.
-A, İsmayıl?-İsmayılı gören Sevil özünü itirdi.-Sen haradan geldin?
-Qabaqda gedirdim, tormoz sesini eşitdim. Sonra da senin sesini. Yaxşısan?
-He, narahat olma. Prosto, biraz ehtiyatsızlıq eledim.
Bayaqdan maşınının qapısına söykenib onlara baxan kişi axır ki, söhbete qarışdı.
-Tanışsınız a bala?
-He dayı, sinif yoldaşıyıq.
-Lap yaxşı, onda apar sinif yoldaşını sağ-salamat mektebe çatdır.
-Yaxşı dayı, narahat olmayın.
Kişi maşınına otura-otura:
-Yubanmayın, tez gedin, hava pisdir.-dedi ve maşını işe salaraq asta-asta oradan uzaqlaşdı.
İsmayıl soyuqdan ve biraz da heyecandan burnunun ucuna qeder qıpqırmızı qızarmış Sevile baxıb tebessümle:
-Gedek?-dedi.
Sevil evvelce qorxaq baxışlarla etrafa boylandı, sonra başını yelledi. Onlar bir müddet danışmadan yollarına davam etdiler. Sevil tez-tez ve qorxa-qorxa etrafa boylanır, uzaqdan görünen qaraltıların tanış adam olmamasını arzulayırdı. İsmayıl ise yene danışmağa söz axtarırdı. Üreyini heyecandan köksüne sığmayan İsmayılın ne yağış, ne de külek vecine deyildi. Çünki onun güneşi yanında idi. Bir gözü Sevilde olduğundan qefilden ayağı sürüşerek portfeli elinden buraxdı. Yığılacaq idi ki, bu an Sevil onun elinden yapışdı.

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 ... 382 >>