İkisi de bir anlıq ne olduğunu başa düşmedi. Aniden özüne gelib elini İsmayılın elinde gören Sevil tez onun elini buraxdı. Yeniden müvazinetini itirib yere yıxılan İsmayıl elini buraxdığındanmı, ya heyecandanmı, özü bele bilmeden Sevile baxıb:
-Elimi niye buraxdın?-deye soruşdu.
Sevil celd eyilib onun qolundan tutdu.
-Bağışla, bağışla. Asta-asta qalx, yer sürüşkendir.
İsmayılın onun kömeyile birteher ayağa qalxdı. Palçıq içinde olan üst-başını temizleye-temizleye:
-Sen bağışla,-dedi,-ele dememeliydim.
-Yox, ne dedin ki? İndi yaxşısan?
İsmayıl gülerek üst-başını gösterdi:
-Deyesen, yox
-İsteyirsen, qayıt eve. Eynini deyiş, sonra gelersen.
-Yox, yox,-deye İsmayıl etiraz eledi,-onsuz da derse gecikmişik. Evimiz de çox uzaqdadır. Gedek mektebe, hava biraz yumşalsın, qayıdıb eynimi deyişerem.
İndi İsmayılın üst-başı vecine bele deyildi. Çünki Sevili tek buraxmaq, onun yanından ayrılmaq istemirdi.

Mektebde ise artıq birinci dersin üçde bir hissesi geride qalmışdı. Diger başqa siniflerde olduğunu kimi on bir a sinfinde de partaların yarısı sahibini hele de gözleyirdi. Xeyal müellim sinfe baxıb:
-Neyleyek indi, boş otulaq?-deye soruşdu.
Kerem güle-güle yerinden dillendi:
-Yox müellim. Niye boş otururuq ki? Söhbet eleyek.
-Söhbet eleyek?-Xeyal müellim maraqla ona baxdı.
-Beli, müellim. Onsuz da uşaqların yarısı yoxdur. Siz indi dersi başa salsanız, onlar geri qalacaqlar.
Xeyal müellim memnunluqla dodaqlarını büzüb on baxdı:
-Gölülem çox düşüncelisen. Amma bilmilem, bunu senin yoldaşlını düşünmeyine bağlayım, yoxsa fülsetden istifade elemek isteyine?
-İkincisine, müellim.-deyerek Sebuhi arxadan dillendi.
Ters-ters Sebuhiye baxan Kerem sonra üzünü Xeyal müellime tutdu:
-Müellim, siz ona fikir vermeyin. İnanın ki, men gelmeyenleri fikirleşirem. Onsuz da men kimyadan heç ne qanmıram, amma gelmeyenlerin çoxu savadlı uşaqlardır. Geri qalan onlar olacaq. İsteyirsinizse heç söhbet de elemeyek, sakit oturaq.
-Yaxşı, men seni başa düşdüm. Yoldaşlalının

<< 1 ... 101 102 [103] 104 105 ... 382 >>