arasındakı boş stulda oturmaq isteyirdi ki, Yusif celd onun qabağını kesdi ve astaca qolundan tutaraq qulağına doğru eyildi:
-Bura yox, sen keç o terefe.-Sebuhinin yanındakı boş yeri gösterdi.-De, orada boş yer var.
Lakin İsmayılın etirazı ile qarşılaşdı.
-Niye e? Sen keç de ora.
-Yaxşı da smaylik. Deyirsen, bir yer üstünde yene de dalaşaq? Keç o terefe.
İsmayıl bezmiş halda başını buladı:
-Ufff, yaxşı, daha sensen.-deyib Sebuhinin yanındakı boş stula teref getdi.
-Sağol e, oğulsan.
Yusif qaliblere mexsus bir iftixar duyğusu ile dostunun yanında oturub evvelce o teref-bu terefe boylandı, sonra ise gözlerini qıyaraq masanın üstündeki A4 formatlı kağızda yazılanları oxumağa başladı.
Ele bu vaxt qapı döyüldü. Gelen Sevil idi. onu gören bez oğlanlar qımışmağa, İsmayıla baxaraq öskürmeye başladılar. Sevil ise çekine-çekine içeri girdi:
-Salam müellime, Anar müellim jurnalı isteyir.
Günel müellime esebi halda cavab verdi:
-Hazır deyil. Get Anar müellime de ki, bir de yanıma uşaq göndermesin, Jurnal hazır olanda özüm gönderecem.
Sevil “Yaxşı” deyib getdi. Gederken gözucu sinfe baxmağı da unutmadı. Bayaqdan dişini damağına tutan İsmayıl ters-ters öskürüşen sinif yoldaşlarına baxıb:
-Kesdi ösküreyiniz?-deye onları acıladı.
Günelle Anar bu mektebin az sayda olan komputer müellimlerinden idiler. Her ikisi üç ile yaxın idi ki, bu mektebde işleyirdi. Artıq bir il idi ki, nişanlanmışdılar. Amma açığı ulduzları heç cüre barışmırdı. Aralarında çox güclü sevgi olsa da, xarakter baxımından bir-birilerine ters idiler. Birinin dediyi digerinin boğazından keçmezdi. Çox vaxt küsülülükleri heç yarım gün de çekmirdi. Amma bu yarım gün ders vaxtına tesadüf etdiyinden onların nazını şagirdler çekmeli olurdu.Seher növbesinin dersi bitmişdi. Dehliz ve pillekenler mektebden-eve, evden-mektebe telesen şagird ve müellimlerle dolub-daşırdı. Müellim yoldaşı ile söhbet eley-eleye pillekenleri düşen Mirvari müellime yanlarından qaça-qaça öten İsmayılı görüb saxladı.
-İsmayıl, a

<< 1 ... 111 112 [113] 114 115 ... 382 >>