girmirsen idmana?-meqsedli şekilde bu sualı verdi.
-Yox, o itin sifetini görmek istemirem.
Sevinc söhbetin kimden getdiyini bilse bele yene de:
-Kimin?!-deye soruşdu.
-Yusifdir nedir, o zibilin. Zehlem getmiş.
Sevinc ellerine beline qoyub dodaqlarını çeyneye-çeyneye Güleri süzdü:
-Güler, bax sene hörmet eleyirem. Aranızı da men düzeltmişdim. Amma o ne it, ne de zibil deyil, onun adı Yusifdir.
-Sen niye hirslenirsen daha? Sene bir söz dedim?
-Ele bil ki, dedin. Men onunla uşaqlıqdan bir mehlede böyümüşem. Bir sinifde oxumuşam. Biz dostuq. Ele-bele deyil haa esl dost! Onu menden yaxşı-ailesinden sonra tebii ki, heç kim tanıya bilmez. Ona göre de Güler, Yusif bu sözlerin heç birine layiq deyil!
-Sencanı Sevinc, onu mene terifleme! Bele yaxşı tanıyırsan onu? Bes her il bir qız fırlatmağına nece, yaxşı baxırsan? Maraqlıdır, sen menim yerime olsaydın, bele danışardınmı?
-Sen onu sevirdin?-Sevincin bu gözlenilmez sualından Güler duruxdu. Ne deyeceyini bilmedi. Sonra Sevinc kinayeli bir gülüşle:-Gördün, sen özün de bunu sevgi yox, sadece vaxt keçirmek olduğunu yaxşı bilirdin. Oğlanlara bu cür şeraiti ele özümüz yaradırıq. Onları qınamağa haqqımız yoxdur. –dedi.
-Başına gelmeyib ona göre bele danışırsan. Senin de xoşun gelen adam, lap ele Yusif kimisi gelib üç-beş kelime xoş söz dese sen de o deqiqe özünden gedersen.
-Yox! O adam mene üreyini açsa da, açmasa da, men heç vaxt onun qabağında qürurumu sındırmaram. Mence qızda biraz qürur olmalıdır. Onu çox sevsen de özünü ondan uzaq tutmağı bacarmalısan. Eger o da seni heqiqeten sevirse evvel-axır sene qayıdacaq!-Sevincin gözleri dolmuşdu.
Lakin heç birinin bayırda, qapının ağzında dayanıb bu söhbete qulaq asan Yusifden xeberleri yox idi. O da artıq sehv elediyinin ferqinde idi. O çox vaxt itirmeden zala girdi.
-Ne oldu, Sevinci tapa bildin?-Ayan onu sesleyib soruşdu.
-Yox ee görmedim. Men bufete getmişdim.-deye Yusif gözlerini qaçırdı.
Özünden xebersiz onun üzünde bir tebessüm yaranmışdı. O, gelib İsmayılın

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 382 >>