birine ancaq cavab verir.
-Yox, menimle danışır. İndi sen tezesen deye utanır yeqin.
Bele dediyine göre Sevil dönüb ters-ters Züleyxaya baxdı. İsmayıl da bunu hiss elemişdi.

Dostlar hemişeki kimi keçmiş günleri yada sala-sala evin yolunu tutmuşdular.
-Sevinc, yadına gelir “qan qardaşı” olduğumuz gün?
-Bıy, bu haradan ağlına geldi, ay Yusif?
-Ne bilim ee. Doğrudan yadında deyil?
-Elbette yadımdadır. Balaca idik.-Sevinc ah çekdi, sonra sözüne davam eledi.-Yay idi deyesen, he?
-He deyesen. Heyetde qumla oynayırdıq.
-He, senin eline şüşe batmışdı.
-Yox, qumların arasında lezva var idi... yox, yox, demir parçası idi. Elimi kesmişdi.
-He, men de barmağımı kesib, dee, deyesen bu barmağım idi,-Sevinc sol elindeki adsız barmağını gösterdi,-senin barmağına yapışdırmışdım. “Qan qaadası” olmuşduq.
Yusif güle-güle dostunu danlayarcasına:
-Fikir ver, menim barmağım kesilib, çığırtım basıb alemi, bu burada öz kefindedir.-dedi.
-Sen ele o vaxtdan qorxaqsan da.
-He, he, he. Çox gülmelidir.-üzünü turşudan Yusif yeniden soruşdu.-Sencanı, haradan ağlına gelmişdi “qan qardaşlığı”?
-Ne bilim ee, yeqin televizorda, kinoda görmüşdüm. Uşaq ağlımla.-Sevinc öz-özüne gülümsedi.
Onlar bir xeyli danışmadılar. Sonra Yusif, bu defe daha ciddi ses tonuyla soruşdu:
-Bu gün idman dersinde niye gec geldin?
Sevinc bu ani sual qarşısında özünü itirmemeye çalışaraq:
-Asyayla bufete getmişdik.-dedi.
-Bufete? Men de orada idim. Nece oldu seni görmedim?
Sevinc yene özünü itirmeden:
-He? Onda yeqin Mirvari müellimeden icaze almağa getmişik, orada olmuşuq.-dedi.-Sen bufetde neyleyirdin?
Yusif bu sualı gözlemirdi. Bir anlıq nese fikirleşdi ve özünü toplayıb dedi:
-Sen mene yalan danışdın Sevinc. Amma men danışmayacağam.
-Ne yalan?-Sevinc duruxdu.
-Sen bufetde deyildin. Heç Asyayla da icaze almağa getmemişdin.
-Başa düşmedim, sen haradan bilirsen?
-Çünki men de bufetde deyildim.
-Sencanı ne danışırsan? Başa düşmürem.
Yusif Sevincin gözünün içine baxaraq dedi:
-Sen Gülerle

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 382 >>