meslehet verim.
-Guya mene gelib Zülüş?-Sevil gözünü pencereden çekib ters-ters ona baxdı.
-Yoox can, incime, ele demirdim. Sadece bu ele bir şeydir ki...
-Uff, niye axı men?!
-Sen onu sevirsen?
Züleyxanın bu ani sualından duruxub ona baxan Sevil yeniden gözlerini çöle dikib:
-Yox!-dedi.
-Bes onda niye narahatsan? Apar mektubu özüne qaytar, de ki, bir de seni narahat elemesin.
Züleyxa bunu deyerken onun reaksiyasını öyrenmek üçün diqqetle onun üzüne baxırdı. Sevil ise refiqesinin bu tekidli mesleheti qarşısında ne edeceyini bilmedi. Bir elinde buruşdurduğu mektuba, bir de ona baxdı. Onu bele gören Züleyxa bu defe gülümseyerek:
-Amma sen onu sevirsen!-dedi.
-Hem de nece!-Sevil gözlerini yere dikerek ağlamsındı.-Amma o bunu bilmemelidir.
-Niye?
-Men bilirem de axırda ne olacaq. Xelil. İstesem de, istemesem de axırda ona qismet olacam.-bunları deyerken Sevilin üzünü keder yox, qorxu ve qezeb buludları bürüdü.-İsmayıl... o ise menim ancaq xeyalım, arzum olaraq qalacaq.
-Caan.-Züleyxa ne deyeceyin bilmedi. Sadece refiqesini qucaqlayıb saçını sığallamaqla ovuda bildi.
Rus dili dersi başlamışdı. Sevili yerinde görmeyen İsmayıl narahat halda yerinde ora-bura vurnuxurdu. O aniden dönüb arxaya baxan Elini gördü. İşare eleyib ondan Ayandan Sevilin hara getmesini öyrenmeyi xahiş eledi. Eli qabağa dönüb Ayandan:
-Bilmirsen, Sevilgil hara getdiler?-deye soruşdu.
Ayan gözlerini kitabdan çekmeyerek:
-İsmayıl soruşur?-dedi.
Evvelce duruxan Eli sonra gülümseyerek “He.”dedi.
-Ona de ki, bayaq Züleyxa ile çöle çıxdılar. Qalanını bilmirem.
Eli yeniden arxaya dönerek İsmayıla Ayanın dediklerini başa saldı. Çox keçmedi ki, qapı döyüldü ve Seville Züleyxa ard-arda içeri girdiler. Ziver müellime onların harada olduğunu xeber aldıqdan ve oturmağa icaze verdikden sonra yerlerine keçdiler. Ağladığı ve esebileşdiyi Sevilin simasından açıq-aşkar sezilirdi. İsmayıl telaşla gözlerini ona zillemişdi. Sevil yerine keçerken ani nezerlerle, lakin ters-ters ona baxdı. Bunu gören

<< 1 ... 234 235 [236] 237 238 ... 382 >>