oğlanlar öz aralarında qımışdılar. Yusif arxaya dönüb pıçıltı ile İsmayıla:
-Gözün aydın. Mektubun çatıb.-dedi.
-Sen yaxşısı budur, indiden qaç, canını qurtar.-deye Mehdi de arxaya döndü.
-Niye?-İsmayıl heç he olmamıştek soruşdu.
-Tutsa parçalayacaq. Görmedin, nece baxırdı?
Özünü sındırmasa da İsmayılın içine bir narahatlıq gelmişdi. Göresen, mektubu vermekle sehv elemişdi? Axı sevdiyini bildirmek onun en tebii haqqı idi.
Teneffüslerde İsmayıl ne qeder Sevile yaxınlaşıb onunla danışmaq istese de Sevil onu yaxın buraxmır, ya söhbeti, ya da yolunu deyişib aradan çıxırdı. Bu ise İsmayılın narahatlıq ve çaresizliyini daha da artırırdı. Dostları her ne qeder “Qızdır, naz eleyir.”deye onu teselli etmeye çalışsalar da İsmayıl rahatlıq tapa bilmirdi. Lakin Sevilin ondan da çaresiz ve çıxılmaz veziyyetde olduğunu da bilmirdi. Ağlı ile üreyi arasında qalan Sevili bir terefden İsmayıla olan hisleri, diger terefden de Xelil mecburiyyeti lap çaşbaş salmışdı.

Astronomiya dersi idi. Eleddin lövhede dersi danışır, Merdan müellim ise onun dediklerini tesdiqlemek üçün arabir başını yelleyirdi. Qapı döyüldü. Eleddin susdu. Merdan müellim qapıya baxıb “Gel.” deye seslendi. Qapı açıldı. Mirvari müellime ile Oqtay müellim bir-birinin ardınca sinfe girdiler. Şagirdler onları görüb ayağa durdular. Ele Merdan müellim de ayağa qalxdı. Direktoru görcek Yusif dodağının altında mızıldandı:
-Ne isteyir e, bu bizden?
Ele Sevincin de ehvalı pozuldu. Oqtay müellim eli ile şagirdlere oturmalarını işare eledi. Sonra Eleddine de keçmesini dedi. Üzünü Merdan müellime tutdu:
-Müellim, bağışlayın, beş-altı deqiqelik dersinizin vaxtını alacağam.
-Buyurun, müellim. Vaxt sizindir.
Direktor razılıq bildirib üzünü sinfe tutdu. Keçen defeki amirane terzde:
-Yusif! Sevinc! Qalxın, görüm ayağa!-deye onlara müraciet eledi.
Bu ani müraciet dostların canına yene üşütme saldı. Qorxaq baxışlarla bir-birilerine baxa-baxa ayağa durdular. Hamının diqqeti onların üzerinde idi. Oqtay müellim ciddiliyini

<< 1 ... 235 236 [237] 238 239 ... 382 >>