bir şey yoxdursa qızla oğlanın adına söz çıxarmaq, qeybet elemek ne müellimlere, ne de şagirdlere yaraşmaz. Bu söhbetlere sebebkar kimi men biraz özümü gördüm deye istedim ki, her şeyi aydınlaşdırım. Axı bura mektebdir, tehsil ocağıdır. Buranın da özüne göre nizam-intizamı, qayda-qanunu var. Şagirdler de, müellimler de bura niye geldiklerini bilmelidirler.-direktor bir qeder susub dostları süzdü. Bayaqkından ferqli olaraq indi onların üzlerinde tebessüm var idi. Üzünü sinfe tutan Oqtay müellim güle-güle adsız baramağını yelleyerek-Baxın ha, onlar dostdurlar. Artıq söhbetler olmasın. Eşitdiniz?-dedi.
Uşaqlar gülüşerek “Eşitdik.” “Baş üstde, müellim.” dediler. Oqtay müellim sağollaşıb çıxdı. Mirvari müellime de onun arxasınca. Sinifde ise yeniden pıçhapıç başladı. Dostlar ise artıq bunlara ehemiyyet vermeyib qorxaq ve ürkek baxışlarla deyil, güle-güle bir-birilerine baxırdılar.
Birinci növbenin son dersi üçün zeng çöle vurulmuşdu. Günel müellimenin yarımqrupu eve getmek üçün hazırlaşırdı. İsmayıl telem-telesik geyinib özünü çöle atdı. O qeder telesirdi ki, testini partanın altında qaldığından bele xebersiz idi. Telesik pilleleri enib birinci mertebebnin qurtaracağında dayandı. Tez-tez ve heyecanla yuxarı baxır, Sevilin düşmeyini gözleyirdi. Mekteb ise dolur-boşalırdı. Ramazanla söhbet eleye-eleye pillekenleri düşen Mehdi İsmayılı burada görüb zarafatla:
-E smaylik, astanovkanı deyişmisen?-deye soruşdu.
-Sene ne?-deye İsmayıl ters-ters ona baxdı.
İnciyen Mehdi daha heç ne demeyib ondan uzaqlaşdı. İsmayıl bir xeyli gözlemeli oldu. Bu arada bezi sinif yoldaşları onu görüb niye burada dayandığnı xeber alır ve sonda Mehdi kimi peşman olub yollarına davam eleyirdiler. Axır ki, İsmayılın gözlediyi sinif yoldaşı pillekende göründü. Onu görer-görmez İsmayıl özünü itirdi, bayaqdan beyninde qurduğu cümleler bir-birine qarışdı. Artıq Seville Züleyxa ona yaxınlaşırdılar. Sevil onu görmemezliye vurub yanından ötüb keçmek istese de ismayıl onun qolundan tutub:
-Sevil.-deye

<< 1 ... 237 238 [239] 240 241 ... 382 >>