saxladı.
-Nedir?-deye Sevil qolunu yana çekmek istedi, lakin İsmayıl onun qolunu buraxmadı.
-Xahiş eleyirem, iki deqiqe, ikice deqiqe mene qulaq as.-sonra üzünü maraqla onlara baxan Züleyxaya tutdu.-Zülüş, bizi biraz tek burax da.
-Zülü!-getmemesi üçün Sevil ona göz ağartdı.
-Caan, meni çetin veziyyetde qoyursunuz e.
İsmayıl evvel Zülexaya, sonra Sevile baxa-baxa:
-Zülüş, men onsuz da sözümü dememiş ondan el çeken deyilem. Bu gün olmasın, sabah osun. Bu ay olmasın, gelen ay olsun.-dedi.
Çaresiz qalan Sevil üzünü Züleyxaya tutub onu kenarda gözlemesini dedi. Züleyxa beş-on addım aralanıb pencerenin yanında dayandı. Üzünü İsmayıla tutan Sevil laqeydcesine:
-Eşidirem. Ne var?-dedi.
-Bilirem ki, mektubumu oxumusan.
-Hansı mektubu?
-Sevil, yaxşı da. O metubdakı her söz, her vergül üreyimden keçen...üreyimden gelen...-gözlerini yumub derinden nefes alan İsmayıl son cesaretini toplayıb gözlerini açdı ve Sevilin gözlerine baxıb,-Seni sevirem!-dedi.
Sevilin canından bir ürperti keçdi, üreyi uçundu. Bu, onu mektubdan daha çox heyecanlandırmışdı. Gözlerini qaçırdı. Gözlerini hele de onun gözlerinden çekmeyen İsmayıl daha asta terzde:
-Nese demeyeceksen?-deye soruşdu.
-Deyecem, niye demirem?-Sevil yalnız indi yeniden onun gözlerine baxdı ve qeti şekilde yalnız-Menden el çek!-dedi.
İsmayılın rekasiyasını gözlemeden qolunu onun elinden çekerek celd ondan aralandı ve Züleyxa ile birlikde mektebden çıxdılar. Sanki mekteb İsmayılın başına fırlandı. Gözlerini bereldib öz-özüne fikirleşmeye başladı: “Bu qeder?! Buraya qeder?! Yeni, Sevil meni sevmir? Boş yere onu sevmişem?! Axı bu dünyada sebebsiz heç ne yoxdur. Yox, yox! Naz eleyir. O da meni sevir. Bu başqa cür ola da bilmez!” İsmayıl belece özünü teselli edirdi ki, arxadan bir elin onun çiynine toxunduğunu hiss edib diksinerek arxaya çevrildi. Eli idi. Elinde İsmayılın sinifde unutduğu test blankını tutmuşdu.
-Götür, komputer otağında qalmışdı.
-Çox sağol.
-Deymez, gedek?
-Gedek de.-deye İsmayıl ah

<< 1 ... 238 239 [240] 241 242 ... 382 >>