çekdi.
Dostlar mektebden bir xeyli aralanmışdılar. Her ikisinin üzünden xoşbextlik yağırdı. Sanki ikisinin de küreyinden ağır yük götürülmüşdü. Üç günü üç esre dönderen ezab, daxli gerginlik, geceni seher eden yuxusuz saatlar, göz yaşları-hamısı arxada qalmışdı. Danışmağa o qeder söz var idi ki. Amma ikis de susurdu. Onlar bir qeder belece getdiler. Sonra ikisi de eyni anda:
-Dost.
-Dost.-deye bir-birilerine baxdılar.
-Sen de.
-Yox, sen qızsan. Birinci sen de.
-Sen de menden böyüksen. Birinci sen de.
-Olmadı da, Sevinc. Sen de!
-Menimki ele de vacib deyildi. Sadece İsmayılı soruşacaqdım. Göresen, Sevil ona ne cavab verib?
-Deyesen veziyyet yaxşı deyil-.deye Yusif ağzını büzdü.
-Niye?
-Bayaq seni gözlemek üçün qapıya yaxınlaşanda Eli ile İsmayılı geden gördüm. İsmayılın rengi ağappaq idi. Soruşdum ki, ne olub? Eli mene göz-qaş eledi. Yeqin ya Sevil yox deyib, ya da vurub.
-Ne pis oldu. Amma çox yaraşırlar.
-Bele de, pis deyiller. Eligil de yaraşırlar.
-Onlar heç de.
-Dost?
-He?
-Sence, Ayanda Eliye qarşı nese var? Sen ona yaxınsan da, hiss elemiş olarsan.
-Doğrusu, bele deqiq bilmirem. Amma bir-iki defe Ayanın yanında qesden Eliden söz salmışam. Sanki heyecanlanmış kimi olur.
-He de, demeli, onda da nese var.
-İnşallah. Amma bilirem ki, Ayan menden iniciyecek, özü de çox pis. Özümü onun yanında yalançı kimi hiss eleyirem.
-Yalançı sen deyilsen e, menem. Sen Ayana heç ne dememisen, men ise Eliye “Sevinc bilmir.” demişem.
Sevinc ah çekdi, sonra balaca uşaqlartek dodaqlarını büzüb:
-Biz içimiz (ikimiz) de çox pis, nalançı (yalançı), xain dostlarıq. Uf olsun bize!
Yusif gülümseyerek Sevince baxdı, mehribanlıqla başını buladı. Sevdiyi nece de şirin görünürdü. Sevinc onu bele görüb göz süzdürerek:
-Nedir, neye gülürsen?-deye soruşdu.
-Böyümedin de sen.
-Sen böyüdün axı.
-Dalaşırıq yene de?
-Yoox, niye özünden söz çıxarırsan?
-Men söz çıxarıram?
Yusifle Sevinc-illerin “dost”ları yene de dalaşa-dalaşa binalarına yaxınlaşırdılar.Daha bir neçe

<< 1 ... 239 240 [241] 242 243 ... 382 >>