Veziyyeti necedir?-deye xeber aldı.
-Narahat olma, yaxşıdır. İndi gelecek.-deye bir gözü Sevilde olan Ayan dedi ve sinfe keçdi.
-Bizden niye soruşursan? Padruqandan soruş da.-deye Günay acıqla üzü pencereye teref dayanmış Sevili işare eledi.-Bunun ucbatından yazıq İsmayıl az qala canından olacaqdı.
Onun dediyi sonuncu cümleden sonra Sevil dönüb ona baxdı. Telaşlanmışdı. Leyla aranı sakitleşdirmeye çalışaraq:
-Qızlar, yaxşı, keçin oturun yerinize.-dedi.
-Ne yaxşı, ay Leyla?-Günay hirsinden qızarmışdı.-Görmedin, İsmayıl ne günde idi?
-İsmayılın gözü ayağının altını görmür, buna Sevil neylesin?-Züleyxa artıq döze bilmeyib dillendi.
Nuray istehza ile gülerek:
-Sevil neylesin?-dedi.-Biraz az naz elesin. İsmayıl kimi bir oğlan buna (o, bunun deyerken Sevili gösterib ağzını büzdü) eşq elan eleyir, bu da qaldırıb qoyub özünü dağın başına.
Bayaqdan özünü gücle saxlayan Sevil axır ki, dillendi:
-Men ona yalvarmamışdım.
-Doğrudan canım?-Günay istehza ile güldü.-Sen gelen kimi oğlana göz-qaş at, gülümse, onu caynağına keçir, sonra da “men ona yalvarmamışdım.”deye özünü temize çıxar.
-Qızlar, besdir!-Leyla üz-üze dayanmış Seville Günayın arasına keçerek onları aralamağa çalışdı.
-Bir deqiqe, Leyla!-Sevil onu yana çekerek biraz da Günaya yaxınlaşdı.-Bilirsen, ne var? Mektub mene gelib, eşq mene elan olunub, men de lazım olan cavabı vermişem. Zehmet olmasa, öz işinle meşğul ol!
Sevilin bu cavabı hamı üçün gözlenilmez oldu. Ele bu vaxt dehlizden sesler eşisilmeye başladı. Şakir müellim oğlanları qabağına qatıb getirirdi.
-Keçin sinfe! Danışmayın, camaat ders keçir!
Çox keçmedi ki, oğlanlar iki-iki, üç-üç sinfe doluşmağa başladılar. Qızlar da artıq öz yerlerine keçmişdiler. Leyla sinfe giren oğlan sinif yoldaşlarına baxa-baxa “Sizsiz bizim bir günümüz olmasın. İki deqiqe, qız-qıza qalaq dedim, az qala saçyoldu çıxmışdı.” deye fikirleşdi.
Oğlanların arxasınca içeri girib qapını örten Şakir müellim yerine oturub:
-Çox şükür, yaxşı qurtardıq.-deye derinden nefes

<< 1 ... 246 247 [248] 249 250 ... 382 >>