istekler imkanlardan ters mütenasib asılı olur.

Sonuncu teneffüs. Dostları İsmayılın başına yığışmışdılar.
-He, men de bir defe bele yıxılmışdım, qolum sınmışdı.-Ramazan ona qulaq assa da, fikri başqa yerde olan İsmayıla öz başına gelen bir hadiseden danışırdı.
İsmayıl gözünü partaya dikib fikre getmişdi. Bununla bele, o birden Ramazanın yanından durduğunu hiss eledi. Ona ele geldi ki, Ramazan ondan inciyib. Lakin Ramazanın üzündeki inciklik ifadesi deyildi. Eligil de yerlerinde qurcalanmağa, ayaqlanmağa başladılar. Artıq İsmayıl fikrinden tamamile ayılmış, olanları başa düşmeye çalışırdı. Deyesen, ondan başqa her kes Sevilin ora yaxınlaşdığını başa düşmüşdü.
-Nece oldun?-Sevilin aniden başının üstünde dayanaraq sual vemesi onu lap çaşbaş saldı.
Başını qaldıraraq onun üzüne baxdı. Sevilin üzünde günahkarlara mexsus bir fiade var idi. Amma gözlerini de İsmayılın gözlerinden çekmirdi. İsmayıl kinayeli tebessümle başını buladı:
-Nece olmalıyam? Gördüyün kimi?
-Çox incidir?-deye Sevil ona qaşının üstünü işare ederek soruşdu.
-Üreyim?-İsmayıl onun sualına sualla cavab verdi.
Ne deyeceyini bilmeyen Sevil bir anlıq qayıtmaq istese de dayandı. Bura qeder gelmişdise, nese demeden gede bilmezdi. Amma ne? Sevdiyini, ya sevmediyini? Fikrinde bunları götür-qoy ede-ede keçib Elinin yerinde İsmayılla üzbeüz oturdu. Nese demeye çalışırdı ki, İsmayıl onun üzüne baxmadan:
-Bağışla.-dedi.
-Bağışla?
-O mektubu yazmamalıydım.
Sevil susub teeccüble onu başa düşmeye çalışırdı. İsmayıl ise danımşaqda idi.
-Yeqin hamıda bele olur. Qarşındakına qarşı nese hiss eleyende ele bilirsen ki, qarşılıqlıdır, o da eyni hisleri keçirir. Belke de buna inanmaq isteyirsen. Qarşılıqsız olduğunu öyrenende ise bütün dünyan alt-üst olur. Mende de bele oldu. Ele bilirdim ki, sen tekce mene ele baxırsan, tekce mene ele gülümseyirsen.-İsmayıl Sevilin reaksiyasını bilmek üçün arabir başını qaldırıb onun üzüne baxırdı.-Amma indi başa düşürem ki, bu bele deyilmiş. Sen hamıya qarşı eyni

<< 1 ... 248 249 [250] 251 252 ... 382 >>