imişsen, men sene qarşı ferqli. Men eger bunu vaxtında başa düşseydim, o mektubu da yazmazdım. Çünki...çünki yene de mene eyni cür baxmağını, eyni cür gülümsemeyini, menimle danışmağını isteyirem. Sen gerek menim hislerimi bilmezdin.
-Sen hemişe belesen?
Sevilin mövzuya aidiyyatı olmayan bu sualı İsmayılda teeccüb oyatdı.
-Nece?
-Qarşındakının yerine danışan.
-Bağışla, sen nese demek isteyirdin ki?
-Yeqin ki. Men qapalı bir ailede böyümüşem. Bizim ailede, ümumiyyetle nesilde qıza mektub gelmeyi, qızın kiminlese sevgili olmağı yaxşı qarşılanmır. Yeni, qız üreyinde kimse varsa bele bunu bildire bilmez. Bunu elese-elese oğlan eleye biler. Özü de qıza yox, öz valideynlerine. Onlar da münasib bilseler qızın ailesine bildirecekler. Qızın ailesi de münasib bilse razılaşacaq. Qızın özünden de soruşacaqlar amma cavabı hemişe öz xeyirlerine verecekler. Yeni qızın fikri çox da nezere alınmır...-Sevil ah çekdi.-Dediyim odur ki, bele bir aileden çıxan bir qız sene başqa cür nece davrana bilerdi ki?
Bayaqkından ferqli olaraq İsmayılın rengi biraz açılmışdı. Hetta gülümseyerek:
-Ne deyirsen, bizimkileri gönderim?-deye soruşdu da.
-İsmayıl!
-Yaxşı, yaxşı, zarafat eleyirem. Buyur.
-Mene vaxt ver.-deye Sevil birnefese dillendi.
İsmayıl bunu gözlemirdi. Bu ne idi? Tunelin sonunu gösteren ümid işığımı?
-Ne?-deye heyecanlanmış şekilde Sevile baxdı.
-Men senden sadece vaxt isteyirem. Fikirleşim görüm buna deyermi? Risk eleyeceyim qeder hiss eleyirem, ya yox. Eger meni gözlemeye sebrin çatırsa...
-Seni ömrümün sonuna qeder gözleyerem.
-Ömrünün sonuna qeder gözleyen heç vaxt üreyini açmır.-deye Sevil kinaye ile gülümsedi. Sonra ciddileşerek,-Narahat olma, çalışaram çox gözletmeyim.-dedi. Bir müddet sessizlik oldu. İsmayıl gözlerini ona zillemişdi. Sevil birteher özünde cesaret tapıb İsmayılın sevgi dolu gözlerine baxdı.-Senden bir xahişim var.
-Buyur.
-Pillekenlerden düşende ehtiyatlı ol.
-Baş üste.-İsmayıl gülümsedi.
Yene sükut çökdü. Nehayet, Sevil getmek üçün ayağa

<< 1 ... 249 250 [251] 252 253 ... 382 >>