qalxdı. İsmayıl da başını qaldırıb etrafa boylandı. Gördükleri menzere qeribe ve bir o qeder de gülmeli idi. Sinifde heç kim yox idi.
-A, bunlar hara getdiler?-deye Sevil teeccüble bir sinfe, bir de İsmayıla baxdı.-Ders qurtardı ki?
Deyesen, İsmayıl meseleden agah olmuşdu. Gülümseyerek:
-Bizi tek qoyublar.-dedi.
Qapı yarımaralı idi. Bayırda kimlerse özlerini gizletmeye çalışır, eyni zamanda içerini de izleyirdiler. İsmayıl Sevile yerine keçmeyi üçün işare eledi. Özü de yerinde oturdu. Amma sevinc ve heyecandan üreyi az qala yerinden çıxacaqdı. Ele Sevilin de.
Birden çölden, biraz uzaqdan Şakir müellimin sesi eşidilmeye başladı.
-Ne yığışmısınız ora? Keçin içeri! Camaat ders keçir!
Anında qapı açıldı ve hamı içeri tökülüşdü. Bayaqkı sükutdan eser-elamet qalmadı. İlk içeri girenlerden olan Mehdi Sevili öz yerinde görüb:
-Bııy, siz söhbet elemirdiniz?-deye soruşdu.
Sevil gülmemek üçün dişlerini bir-birine sıxıb üzünü pencereye tutmuşdu. İsmayıl Mehdini süzüb dodağının altında mızıldandı:
-Gelin, gelin. Men sizinle sonra söhbet eleyecem.
Ekizler ağızlarını büzüb Sevile baxdılar ve keçib yerlerine oturdular. Onlardan ferqli olaraq diger qızlar ona gülümseyerek baxırdılar. Çox keçmedi ki, sinif tam doldu. Sonuncu gelen Şakir müellim acıqla uşaqları süzüb:
-Qapının ağzına niye yığışmışdınız?-deye qışqıra-qışqıra soruşdu.
Seville İsmayıl qızarmışdılar. İndi ne olacaqdı? Yusif Sevince işare eledi. Sevinc ayağa qalxıb telaşla:
-Müellim, sinifde siçan var idi. Biz de qorxudan çıxmalı olduq.-dedi.
-Siçan?-deye Şakir müellim teeccüble ona baxdı.
-Beli müellim, ciyiltiye oxşar sesler gelirdi.-deye Ayan da Sevincin sözüne qoşuldu.
İsmayılla Sevil ise gülmemek üçün özlerini gücle saxlayırdılar. Onları tek qoyan sinif yoldaşları onları qorumaq üçün behane de tapmışdılar.
-Hanı, siçan ne gezir?-deye Şakir müellim maraqla döşemeye, oturduğu yere nezer saldı.
-Polun altında imiş, müellim.-Yusif ayağını yere döyerek dedi.
-Siz de qorxudan qızlardan qabaq

<< 1 ... 250 251 [252] 253 254 ... 382 >>